Το είδα σε ανάρτηση κάποιου φίλου στο facebook και το αναδημοσιεύω από το tothermometro.blogspot.gr μαζί με ένα δικό μου σχολιασμό σαν διαδικτυακό μνημόσυνο για τα δυο χρόνια από το θάνατο του πατέρα μου:
«Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δυο!»
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουν στην Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν, οπότε ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη την στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με την δύση του, γίνεται υποστολή της Σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η Σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση Σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στην δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το Άγημα αποδόσεως τιμών στον χώρο του, και ακούμε τον σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της Σημαίας. Το Άγημα παρουσιάζει όπλα.
Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στην Γαλανόλευκη Σημαία. Την στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο και η ψυχή του ταράζεται, μ' αυτό που θα σας πω παρακάτω...
Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της Σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ από συνήθεια παρέμεινα λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του είπε: «Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κλπ.».
Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και ότι άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με την δύναμη των χεριών του ( που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχή του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά: «Πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δυο».
Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του έκλαιγε και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο από όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός.
Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι να γίνεται. Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μια φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηληκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει «τας κεκανονισμένας τιμάς» που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, σε λεύτερη Πατρίδα.
Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να 'χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται. Γι' αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το Σχολείο για το Έπος του 1940.
Για το καλό της Πατρίδας μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα
Από το Περιοδικό "Ναυτική Ελλάς"
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΟ
Δυστυχώς σεβασμός στην Πατρίδα δεν νοείται μέσα σε μια κοινωνία που είχε σαν πρότυπα ανθρώπους που έβαζαν το ατομικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό και κατέτασσε τους άλλους στην κατηγορία των κορόιδων.
Ιδεώδες ήταν το να μπορείς να επωφελείσαι από την Πατρίδα χωρίς να προσφέρεις τίποτα.
Πέρα από το σεβασμό ιδεωδών και συμβόλων, η κοινωνική συνεισφορά, έστω το ελάχιστο του να κάνουμε τους εαυτούς μας καλύτερους ανθρώπους με ενδιαφέρον όχι μόνον για τα άτομά μας αλλά και για τον περίγυρό μας, η κοινωνική αλληλεγγύη ακόμα και το να γινόμαστε καλύτεροι στις δουλειές μας όχι απλά για να κερδίζουμε περισσότερα σε βάρος των άλλων αλλά για να προσθέτουμε τα λιθαράκια μας στο κοινωνικό οικοδόμημα, είναι η Φιλοπατρία στην πράξη, που έχει μέγιστη και ουσιαστικότατη σημασία, ιδίως στη δύσκολη εποχή μας.
Θα σεβαστούμε σύμβολα και ιδεώδη, θα σεβαστούμε την Πατρίδα μας, αν σεβαστούμε πρώτα απ' όλα τους ίδιους τους εαυτούς μας, δίνοντας στις υπάρξεις μας αξία, με πράξεις πέρα από το ΕΓΩ, με πράξεις για το ΕΜΕΙΣ.
Ίσως τα παραπάνω διαβάζονται σαν έκθεση. Απλά θέλησα να τονίσω και την άλλη, την πρακτική πλευρά της φιλοπατρίας μας, που πρέπει να αναδειχθεί και να αποτελέσει πρότυπο.
Αυτά τα λίγα (ή πολλά -όπως το πάρετε) από έναν όχι ιδιαίτερα αντάξιο υιό κάποιου, που ... "είχε δώσει και τα δυο" ... για την Πατρίδα ... και σαν μνημόσυνο για τα δυο χρόνια από το θάνατό του ... που συμπληρώνονται στις 19-1-2013.
«Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δυο!»
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουν στην Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν, οπότε ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη την στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με την δύση του, γίνεται υποστολή της Σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η Σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση Σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στην δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το Άγημα αποδόσεως τιμών στον χώρο του, και ακούμε τον σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της Σημαίας. Το Άγημα παρουσιάζει όπλα.
Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στην Γαλανόλευκη Σημαία. Την στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο και η ψυχή του ταράζεται, μ' αυτό που θα σας πω παρακάτω...
Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της Σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν τον δρόμο τους, ενώ εγώ από συνήθεια παρέμεινα λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς έναν γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες, που μας λείπουν τώρα. Και του είπε: «Γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κλπ.».
Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, ενώ εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και ότι άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά τον είδα με έκπληξη να συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του και να αρχίσει να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνήλθε γρήγορα, σκούπισε τα δάκρυά του και με την δύναμη των χεριών του ( που ήταν γερά) στύλωσε το σώμα του δυνατά, έσπρωξε τον πάγκο με τα κάστανα μπροστά και φώναξε με όλη την ψυχή του στον νεαρό αξιωματικό δυνατά: «Πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας μου και τα δυο».
Και σηκώνοντας τα μπατζάκια του παντελονιού, φάνηκαν δύο πόδια, κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξανάρχισε να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του έκλαιγε και χειροκροτούσε, όμως περισσότερο από όλους έκλαιγε ο νεαρός αξιωματικός.
Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι να γίνεται. Εκείνη τη στιγμή πάντως έγινε κάτι το αλησμόνητο, μια φοβερή σκηνή. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα, φέρνει το δεξί χέρι στην άκρη του γείσου του πηληκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει «τας κεκανονισμένας τιμάς» που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε τα δύο πόδια του στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας, για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία μας, σε λεύτερη Πατρίδα.
Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στην ειρηνική απασχόλησή τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να 'χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται. Γι' αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και από το Σχολείο για το Έπος του 1940.
Για το καλό της Πατρίδας μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα
Από το Περιοδικό "Ναυτική Ελλάς"
ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΟ
Δυστυχώς σεβασμός στην Πατρίδα δεν νοείται μέσα σε μια κοινωνία που είχε σαν πρότυπα ανθρώπους που έβαζαν το ατομικό συμφέρον πάνω από το κοινωνικό και κατέτασσε τους άλλους στην κατηγορία των κορόιδων.
Ιδεώδες ήταν το να μπορείς να επωφελείσαι από την Πατρίδα χωρίς να προσφέρεις τίποτα.
Πέρα από το σεβασμό ιδεωδών και συμβόλων, η κοινωνική συνεισφορά, έστω το ελάχιστο του να κάνουμε τους εαυτούς μας καλύτερους ανθρώπους με ενδιαφέρον όχι μόνον για τα άτομά μας αλλά και για τον περίγυρό μας, η κοινωνική αλληλεγγύη ακόμα και το να γινόμαστε καλύτεροι στις δουλειές μας όχι απλά για να κερδίζουμε περισσότερα σε βάρος των άλλων αλλά για να προσθέτουμε τα λιθαράκια μας στο κοινωνικό οικοδόμημα, είναι η Φιλοπατρία στην πράξη, που έχει μέγιστη και ουσιαστικότατη σημασία, ιδίως στη δύσκολη εποχή μας.
Θα σεβαστούμε σύμβολα και ιδεώδη, θα σεβαστούμε την Πατρίδα μας, αν σεβαστούμε πρώτα απ' όλα τους ίδιους τους εαυτούς μας, δίνοντας στις υπάρξεις μας αξία, με πράξεις πέρα από το ΕΓΩ, με πράξεις για το ΕΜΕΙΣ.
Ίσως τα παραπάνω διαβάζονται σαν έκθεση. Απλά θέλησα να τονίσω και την άλλη, την πρακτική πλευρά της φιλοπατρίας μας, που πρέπει να αναδειχθεί και να αποτελέσει πρότυπο.
Αυτά τα λίγα (ή πολλά -όπως το πάρετε) από έναν όχι ιδιαίτερα αντάξιο υιό κάποιου, που ... "είχε δώσει και τα δυο" ... για την Πατρίδα ... και σαν μνημόσυνο για τα δυο χρόνια από το θάνατό του ... που συμπληρώνονται στις 19-1-2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου