Απεργία, Πορεία. Και μετά;

Μέρα απεργίας και πορείας σήμερα. Όσοι συμμετείχαν ίσως συνειδητοποίησαν την πολυμορφία των απόψεων που συγκλίνουν στην αντίδραση στα μέτρα.
Οι ταξικές αντικαπιταλιστικές απόψεις, οι αναρχικές αντιεξουσιαστικές τάσεις, τα αδιέξοδα των ανέργων, τα αδιέξοδα όσων συνεχώς βλέπουν μέτρα που κτυπούν τους μισθωτούς εργαζόμενους, η απογοήτευση όσων πίστευαν σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Ένωση από τον αχταρμά που υπάρχει σήμερα, η απογοήτευση όσων βλέπουν τη ζούγκλα που αντικαθιστά το όποιο έστω και διεφθαρμένο κοινωνικό κράτος είχαμε ως τώρα, η απογοήτευση όσων θεωρούσαν πως ο μεταπολεμικός Δυτικός Πολιτισμός ήταν ανθρωποκεντρικός και όχι ο στυγνός μονεταρισμός της αέναης και με οποιοδήποτε μέσο κερδοφορίας των λίγων, που ζούμε στις μέρες μας πια εντονότατα.
Υπάρχουν απέναντι στα μέτρα από άλλα μετερίζια και οι εθνικιστές και οι πέραν των εθνικιστών. Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα ήταν από την ίδρυσή της ένα Κράτος-Έθνος και η μορφή της αυτή χωρίς καμιά προετοιμασία και οργάνωση, χωρίς κανόνες και σύστημα, ξεκίνησε να αλλάζει τις δυο τελευταίες δεκαετίες με το μεταναστευτικό ρεύμα και με τη χρησιμοποίηση της χώρας μας από την ΕΕ σαν ανάχωμα αυτού του ρεύματος και σαν αποθήκη ψυχών για να μην "μολυνθεί" η υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι εύκολο να γιγαντώσουμε ένα υπαρκτό πρόβλημα σε καιρούς που ο λαός υποφέρει και να το εμφανίσουμε σαν τη γενεσιουργό αιτία όλων των δεινών.
Όλες λοιπόν αυτές οι συνιστώσες ή σχεδόν όλες, προσπάθησαν να εκφράσουν την αντίδρασή τους μέσα από τη σημερινή πορεία και την απεργία.

Πέρα από τα ελληνικά επί μέρους προβλήματα (δεκαετίες ευδαιμονισμού, χωρίς στόχους και οργάνωση, με έλλειψη της όποιας επιχειρηματικότητας πέραν της κομπίνας και της διαφθοράς, πνιγμένοι σε έναν αντικοινωνικό κρατισμό που έπνιγε και καταβύθιζε το όποιο κοινωνικό κράτος δημιουργήθηκε από το Μεσοπόλεμο και μετά), η Παγκόσμια κοινότητα και όχι μόνον η ΕΕ, αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα συστήματος, που μοιάζει με αυτό που καταβαράθρωσε τον κόσμο στην οικονομική κρίση του 30 και τελικά στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά τον Πόλεμο, το καπιταλιστικό σύστημα κινήθηκε μέσα στην Κεϊνσιανική ατραπό, που έθετε σαν στόχο την εξασφάλιση της εργασίας πάνω από την άνοδο της κερδοφορίας, δηλαδή την ευημερία των πολλών σε προτεραιότητα σε σχέση με την ευημερία των λίγων και την ευδοκίμηση των αριθμών.  Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα αυτό έφτασε σε υπερβολές που το έφθειραν και έδωσε την ευκαιρία στις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες να ξαναφέρουν στον αφρό τον οικονομικό μεσαίωνα της στυγνής προσφοράς και ζήτησης και της αυτορύθμισης των αγορών. Ήρθε και η Παγκοσμιοποίηση να συμπληρώσει το παζλ και να στείλει στο πυρ το εξώτερο κάθε μορφής προστατευτισμού και παρεμβατισμού, που λειτουργούσε παλαιότερα σαν την ασπίδα των πιο αδυνάτων μέσα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι.

Ο Καπιταλισμός δεν μπορεί να επιβιώσει με αυτό το πρόσωπο, αν εν πάση περιπτώσει η επιβίωσή του ενδιαφέρει μέσα από την ιδεατή του θέαση ως ελευθερία του να επιχειρεί κάποιος και να προοδεύει σύμφωνα με τις ικανότητές του (βέβαια όχι σε βάρος των άλλων και της κοινωνίας), με το πρόσωπο δηλαδή που είδαμε χθες στη Μαδρίτη, όπου η Δημοκρατία θα στηρίζει τη λειτουργία της στην υπεροπλία της Αστυνομίας. Αναζητείται ένας νέος Κέινς γιατί σαφώς οι κοινωνίες έστω και δια της βίας, δύσκολα θα αναμένουν για δεκαετίες μέσα σε εξαθλίωση, όπως απαιτούν τα νεοφιλελεύθερα μέτρα ωσότου κάποια μέρα καλή να ξημερώσει, που ο κύκλος του καπιταλισμού θα έχει φθάσει ξανά στην περίοδο των παχαίων αγελάδων.
Στην Ελλάδα, πρέπει να προσπαθήσουμε να ξανακτίσουμε κοινωνικό ιστό και αυτό δεν γίνεται μέσα από τη μισαλλοδοξία που διακρίνει πολλές από τις "ΑΝΤΙ" τάσεις. Χρειάζεται η συνεργασία και η κοινή προσπάθεια. Χρειάζονται ενωτικοί στόχοι και νέα οράματα. Και βέβαια όμως, αυτή σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κτιστεί πάνω στη συνεχή ενδοτικότητα και τις εικονικές κόκκινες γραμμές.
Μεγαλοδημοσιογράφος της "Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης"σωστά αναρωτιόταν σε άρθρο του την Κυριακή, "γιατί 11.7 δις δηλαδή και όχι 8 ή 18 δις;". Γιατί θα πρέπει να δεχτούμε αγόγγυστα το "ότι πει η Τρόικα", δηλαδή κάποιοι υπάλληλοι χωρίς πολιτικές δικαιοδοσίες, που και η τεχνοκρατική ικανότητά τους είναι υπό αμφισβήτηση, αφού μερικοί από αυτούς διακρίνονται ... για τις αποτυχημένες αποστολές τους κυρίως. Γιατί 11.7 δις που είχαν υπολογιστεί με λιγότερο από 4% ύφεση, όταν η ύφεση πνίγει την Ελληνική οικονομία και θα φθάσει στο 10%; Είναι βασικό για να μείνουμε στο σύστημα, γιατί την επανάσταση δύσκολα θα την ξεκινήσει μια χώρα στην κοινωνική κατάσταση και θέση της Ελλάδας, να ανακτήσουμε την αξιοπιστία της χώρας. Αλλά μπορεί να γίνει αυτό εν τέλει σε βάρος της χώρας και του λαού της;