Καμιά διαφορά...

Ενώ έχουμε ξεσκιστεί εδώ και μήνες μετά τις εκλογές για να βγούνε αυτά τα μέτρα των 11.7 δις (που μπορεί να φθάσουν και ... ως και πάνω από 20...), μέτρα που βγαίνουν από περικοπές και μειώσεις μισθών, αμυδρές είναι οι παράλληλες προσπάθειες για την αλλαγή του φορολογικού συστήματος και των τεράστιων στρεβλώσεων, αδικιών και ανεπαρκειών του. Αντί να μιλάμε ατέρμονα για τις φορολογήσεις Ελβετικών καταθέσεων (στέλνοντας την ίδια στιγμή το μήνυμα στου φοροδιαφεύγοντες να πάνε ακόμα πιο μακριά τα λεφτά τους), δεν θα έπρεπε άμεσα να βγάλουμε τουλάχιστον εκείνα τα κομμάτια του φορολογικού παζλ που είναι πασιφανώς ζημιογόνα;

Από το blog του γιατρού Αντώνη Παπαγιάννη βλέπω τη σωστή επισήμανση για την ελαχιστοποίηση των εκπτώσεων λόγω ιατρικών δαπανών στη φορολογία των φυσικών προσώπων, που θα οδηγήσει γιατρούς και ασθενείς σε νέα τάση μη έκδοσης αποδείξεων. Δεν θέλει τόσο πια μυαλό για να κατανοηθεί ότι η προσπάθεια να αποκομίσει το Δημόσιο άμεσα κάποια ποσά με νομοθετήματα πανικού, που προκαλούν σαν αντίρροπες παρενέργειες τη φοροαποφυγή, δεν μπορεί να αποδώσει. Άραγε κατά πόσο η αύξηση του ΦΠΑ σε πολλές περιπτώσεις, δημιούργησε αύξηση της απόδοσής του στο Δημόσιο; Και πόσο ευθύνεται η ίδια αύξηση του ΦΠΑ για ύφεση και για κλείσιμο επιχειρήσεων και χάσιμο εργασιών;

Ακούμε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε αλλαγές για του φοροφυγάδες που πιάνονται, ώστε να έχουν να διαλέξουν ή ταμείο ή φυλακή. Γιατί χρειάζονται μήνες λοιπόν για να προχωρήσει σε αυτή τη νομοθέτηση και μένει στην εξαγγελία; Αν αντί για εξαγγελίες υπήρχαν ήδη νομοθετήματα και εφαρμογή τους στην πράξη, δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να έχει μια βάση στήριξης για να πάρει τα επώδυνα μέτρα, που θα πάρει και θεωρεί αναγκαία; Όπως έχει τώρα η κατάσταση σε τι διαφέρει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2009 και μετά και από τις δικές τους τακτικές;