Ασύμμετρη Απειλή (?) και τραγική αδυναμία

Μετά τη Χίο, κάποιοι έχουν βαλθεί να κάψουν συντονισμένα τη Ρόδο. Μετά από δεκαήμερο, αν δεν κάνω λάθος πάλι σε κοντινό σημείο, βάζουν πυρκαγιά. Η χώρα είναι σε κατάσταση αποδόμησης και σύρεται δυστυχώς σε απώλεια υποδομών και φυσικού πλούτου και φαίνεται ξένα και ντόπια συμφέροντα να βρίσκουν τη μεγάλη ευκαιρία είτε να πλιατσικολογήσουν είτε να επιτείνουν την καταστροφική απαξίωση της Ελλάδας προς όφελός τους.
Υπάρχει βέβαια και η δική μας τραγική αδυναμία. Εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα της κρίσης. Αντιγράφω από το topontiki.gr μετά τη φωτιά της Χίου:

"...Στην Τρίπολη υπήρχε πεζοπόρο τμήμα 96 δασοκομάντο, στον Πύργο 31, στην Κόρινθο 36, στα Κρέστενα 48 και στα Λεχαινά 44 πυ­ροσβέστες, οι οποίοι έμειναν στα αζήτητα, επειδή ακριβώς η ηγεσία δεν μπορούσε να τους μετακινήσει. Κι αυτό διότι προϋπόθεση απασχόλησης των πυροσβεστών με πενταε­τείς συμβάσεις, αποτελεί η μετακίνησή τους σε απόσταση μέχρι 40 χιλιομέτρων, απόσταση που προσδιορίζει τον εργασιακό όρο «εντός έδρας». Τραγικό;
Έξω από τα 40 χιλιόμετρα οι συγκεκριμένοι ειδικής κατηγορίας και απασχόλησης πυρο­σβέστες εγείρουν ζητήματα... αποζημίωσης και, αφού δεν υπάρχουν εγκεκριμένοι πό­ροι γι’ αυτό, παραμένουν ανεκμετάλλευτοι. Τα ίδια πάνω - κάτω έγιναν με τους υποτιθέ­μενους «διαγωνισμούς» μίσθωσης των ενα­έριων μέσων. Οπότε για ποιον ξένο δάκτυλο μιλάμε, από τη στιγμή που καλύτεροι εμπρη­στές και υπονομευτές των δασών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι;"

"Όπου και να ταξιδέψω, Η Ελλάδα με πληγώνει" είχε γράψει ο Σεφέρης κάποτε και αυτό το είχαν παραφθείρει σε "Όπου και αν κοιτάξω, η Ελλάδα με πληγώνει". Η παραφθορά φαίνεται πια ξανά να επαληθεύεται και με το παραπάνω στις μέρες μας...