Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη;

Από tanea.gr:

Στη Βουλή φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ το θέμα του ομολόγου ύψους 3,2 δισ. ευρώ που έληξε στις 20 Αυγούστου και το οποίο κατείχε κυρίως η ΕΚΤ και αποπληρώθηκε στο ακέραιο. 

Ο βουλευτής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Π. Λαφαζάνης εκτιμά ότι το τελικό αποτέλεσμα αυτής της συναλλαγής «είναι να αποκομίζει η ΕΚΤ με τη λήξη του ομολόγου ληστρικό υπερκέρδος σε βάρος του ελληνικού δημοσίου ύψους πάνω από 900 εκατ. ευρώ» και ερωτά τον υπουργό Οικονομικών αν η κυβέρνηση προτίθεται να διεκδικήσει αυτό το ποσό και αν στο μέλλον θα πληρώσει στο ακέραιο και άλλα ελληνικά ομόλογα που έχει στην κατοχή της η ευρωτράπεζα.

Είναι ντροπή να μιλάμε για Ενωμένη Ευρώπη όταν το όργανο που ασκεί την κοινή Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική είναι δέσμιο να μην διευκολύνει τα ίδια του τα μέλη και να τους σφίγγει εν τέλει τη θηλιά στο λαιμό. Μια τέτοια Ένωση δυστυχώς δεν έχει καμιά προοπτική και κανένα μέλλον.

Προφανώς  πιστεύω ότι το ομόλογο πληρώθηκε μέσω του μηχανισμού στήριξης αλλά αλήθεια ποια εικόνα δημιουργεί η αποπληρωμή του όταν την ίδια ώρα η Ελλάδα και ο λαός της καλείται να υποστεί λιτότητα δεκάδων δις πέραν της όσης υφίσταται τα τελευταία τρία χρόνια; Η αποπληρωμή έγινε στα πλαίσια της πολιτικής της αποφυγής συμβάντος που θα επιφέρει καθεστώς μη συντεταγμένης χρεοκοπίας. Το ζητούμενο δεν είναι να δικαιολογηθεί το γιατί πληρώθηκε αλλά το γιατί η ΕΚΤ δεν συμμετείχε στο "κούρεμα" ώστε να διευκολύνει ένα κράτος-μέλος της. Για να μην επιφέρει ζημιές στα άλλα θα ήταν ο αντίλογος και πιθανόν δικαιολογημένος αφού ούτως ή αλλώς το χρέος αποπληρώνεται με βάση τον ευρωπαίκό μηχανισμό στήριξης - αν ισχύει κάτι τέτοιο στη δεδομένη περίσταση.

Εφόσον όλοι όμως παραδέχονται πλέον την κραυγαλέα υφεσιακή μορφή των μνημονιακών μέτρων που συνεχώς χειροτερεύει την κατάσταση της Ελλάδας και συνεπώς βλέπουν πως δεν έχει περιθώρια επιτυχίας  το συγκεκριμένο σύστημα που ακολουθείται και δεν υπάρχουν και ιδιαίτερα περιθώρια αντοχής του Ελληνικού λαού πλέον, τότε γιατί άραγε δεν προχωρούν στις αναγκαίες ρυθμίσεις που θα είναι ικανές να πείσουν και τις αγορές για την ουσιαστική και δυναμική πολιτική της ΕΕ και για την αραγή συνάφειά της; Επί τρία χρόνια οι περιβόητες αγορές δεν πείστηκαν από την ακολουθούμενη πολιτική. Πόσο ακόμα περιθώριο χρόνου χρειάζονται οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να δουν ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός αλλά στραβά αρμενίζουν;
 Ίσως τελικά πολιτικοί με πελατειακές ορέξεις και υψηλή αίσθηση του πολιτικού κόστους δεν υπάρχουν μόνον εν Ελλάδι. Ίσως πια η υπόλοιπη ΕΕ να έχει θεωρήσει την μικρότερης σημασίας Ελλάδα σαν χαμένη υπόθεση και να δίνει προτεραιότητα στις άλλες προβληματικές χώρες. Ίσως το ολοκληρωτικό στρίμωγμα της Ελλάδας στα "σχοινιά" να είναι πολύ συμφέρον για όσους ορέγονται να πάρουν κοψοχρονιά τους όποιους αξιόλογους πόρους της χώρας και να δημιουργήσουν εδώ ένα προτεκτοράτο εξαθλιωμένων και παραδομένων στην ελεημοσύνη τους. Ίσως όλα μαζί.

Το συμπέρασμα όμως είναι πως μια τέτοια Ένωση δεν μπορεί να επιζήσει. Ένα συνονθύλευμα συμφερόντων με πολιτικές που καθορίζονται αποκλειστικά σχεδόν από τους ισχυρούς, με θεσμούς που καταστρατηγούνται και υποβαθμίζονται κατά το δοκούν για να  μην έχουν ουσιαστική δικαιοδοσία στις αποφάσεις, με τα κρατικά συμφέροντα πάνω από τα κοινά συμφέροντα, με τακτικές του να στρέφεται η κοινή γνώμη συγκεκριμένων κρατών συλλήβδην σε βάρος άλλων λαών, με μαύρα και άσπρα πρόβατα, με αποφάσεις που παίρνονται και μετά αμφισβητούνται και υπονομεύονται, με ένα βήμα μπρος και δυο πίσω, πόσο άραγε ακόμα μπορεί να πείθει ότι αξίζει να υπάρχει;
Και πόσο εν τέλει συνάδει με τους λόγους δημιουργίας της πια η ΕΕ; Μήπως τελικά ακολουθεί το δρόμο που θέλουν όσοι ποτέ δεν αρέσκονταν στην ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης;