Coca-Cola 3E Θεσσαλονίκης. Η ανακοίνωση της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών (ΠΟΕΕΠ)

Το Δελτίο Τύπου της ΠΟΕΕΠ αναφέρει:

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 15/3/2012

Ένας μεγάλος εργατικός αγώνας με μπροστάρη την ΠΟΕΕΠ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ μετά από 43 μέρες σκληρών απεργιακών κινητοποιήσεων. Σήμερα Πέμπτη 15 Μάρτη 2012 μεταξύ της ΠΟΕΕΠ και των στελεχών της 3 Ε ΣΥΜΦΩΝΗΘΗΚΑΝ:

-Η άμεση παύση των εισαγωγών προϊόντων του Ομίλου 3 Ε από την Βουλγαρία

-Επαναλειτουργία της επιχείρησης στην Θεσσαλονίκη με ΟΛΟΥΣ τους εργαζόμενους

-Η εταιρεία δεσμεύεται να μην κάνει χρήση της νέας νομοθεσίας για τη μείωση των μισθών των εργαζομένων και για την υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων.

-Για κάθε ζήτημα που θα αφορά άμεσα ή έμμεσα τους εργαζόμενους θα προηγείται καλόπιστος διάλογος μεταξύ σωματείου και εταιρείας.

Ευχαριστούμε όλους όσοι συνέβαλλαν στη δικαίωση του αγώνα μας και στη διασφάλιση των θέσεων εργασίας και της ανάπτυξης του τόπου μας.


ΥΓ: Ευχαριστώ το φίλο αναγνώστη του blog για την επισήμανση ότι η παραγωγή των εργοστασίων σε Θεσσαλονίκη και Πάτρα έκλεισε και απ' ότι διαβάζω μεταφέρεται κάποιος όγκος παραγωγής στα άλλα 3 εργοστάσια της εταιρίας. Η συρρίκνωση αυτή δικαιολογείται από την εταιρία σαν αποτέλεσμα της μειωμένης κατανάλωσης, παρ' ότι η εταιρία παραμένει κερδοφόρα.
Αλλά η επιχειρηματικότητα στηρίζεται σαφώς στην επίτευξη των μεγαλυτέρων δυνατών κερδών και του πιο πρόσφορου εδάφους για δραστηριοποίηση. Δεν μπορούμε να ζητάμε τα ρέστα από τους επιχειρηματίες επειδή σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας ζητάνε το βέλτιστο για την  απόδοση του κεφαλαίου τους. Πρέπει να δούμε τι κάνουμε εμείς (όχι σαν άτομα, σαν κράτος) για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τα όποια καλύτερα για την κοινωνία από την επιχειρηματική δραστηριότητα.
Εδώ είναι ο στόχος που πρέπει να διαμορφωθεί από τους Έλληνες πολιτικούς. Δεν μπορεί το εργατικό κόστος και μόνον να αποτελέσει κίνητρο για να κρατήσουμε επιχειρήσεις ενεργές στη χώρα ή να φέρουμε νέες επενδύσεις και μάλιστα όταν η συρρίκνωση του εργατικού κόστους έχει επιπτώσεις εξαθλίωσης σε ανθρώπινες ζωές και ποτίζει εν τέλει το δένδρο της ύφεσης. Δεν μπορεί να συρρικνώνουμε το εργατικό κόστος και να αφήνουμε  λαθρέμπορους και φοροφυγάδες να ακμάζουν. Δεν μπορούμε να συνεχίζουμε να πνίγουμε την επιχειρηματικότητα στη γραφειοκρατία και στην ανοργανωσιά του παραπαίοντος κράτους. Αν συνεχίσουμε τότε και δωρεάν να μας δανείζουν, από το τέλμα δεν πρόκειται να βγούμε. Για να υπάρξουμε σαν κοινωνία, πρέπει να οργανωθούμε συντεταγμένα σαν κοινωνία. Και κάποιοι ελάχιστοι στόχοι για κάτι τέτοιο, θα έπρεπε ίσως να είναι κοινός τόπος για όλους μας.