Επιστροφή στο παρελθόν για να ξεφύγουμε από το παρόν και να μη σκεφτόμαστε το μέλλον

Μια που το παρόν δεν είναι ελκυστικό και το μέλλον δεν διαγράφεται ελπιδοφόρο, γυρνάω για λίγο στο παρελθόν σε μια ιστορική νίκη, η οποία μου έμεινε αξέχαστη.

Πρώτος ο Ολυμπιακός, τελευταίος ο Πανιώνιος το 1981. Με βαριά καρδιά με πείθει γαύρος φίλος συμφοιτητής να πάμε στη Νέα Φιλαδέλφεια να δούμε τον αγώνα του τυπικά γηπεδούχου Ολυμπιακού (ήταν τιμωρημένος) με τον Πανιώνιο. Προπονητής ο Λάκης Πετρόπουλος. Τείχος απροσπέλαστο ο Συρίγος στην εστία του Πανιωνίου. Προηγείται ο Πανιώνιος με τον Τάκη Παπαδημητρίου (βάζελος από το Γουέμπλεϊ στην κορυφή του Πανιωνίου... Ότι χειρότερο για τους γαύρους το να σκοράρει...). Τραντάζεται το γήπεδο από τις κραυγές των Ολυμπιακών. "Συρίγο, Συρίγο, σου έρχεται σε λίγο". Και όντως ο κακός δαίμονας τότε του Πανιωνίου στα ματς με τον Ολυμπιακό, ο Μάικ Γαλάκος (που έμενε στη Νέα Σμύρνη και μετά από τα ματς με ΟΣΦΠ, την πλήρωνε η άσπρη Πόρσε Καρέρα του) ισοφαρίζει...
Αλλά το ματς ήταν κυανέρυθρο. Μόνος σε ένα τεράστιο πλήθος ερυθρόλευκων οπαδών, τρελαίνομαι από χαρά καθώς ο Παπαδημητρίου καρφώνει το δεύτερο και τους ρίχνει στο καναβάτσο. Άλλη μια μεγάλη νίκη του κυανέρυθρου Δαυίδ από τις πολλες στην μακράιωνη ιστορία του. Στο ρόλο του Δαυίδ συνήθως αλλά τέτοιες νίκες των Δαυίδ, δίνουν τη χαρά εκατοντάδων τίτλων των Γολιάθ, τα μούτρα των οποίων ήταν πραγματικά για κλάματα στην επιστροφή μας με το τρένο, πίσω στα Νότια.

Έστω και πεσμένοι χαμηλά, βρίσκαμε τότε τον τρόπο να δίνουμε σταγόνες χαράς στον κόσμο μας. Τώρα;