Μετά από αρκετό καιρό και μέσα στον κυκεώνα των νέων μέτρων και της σύγκρουσής τους με το κύμα της αγανάκτησης, λέω να πω και εγώ μερικές σκέψεις για όσα γίνονται. Πνιγμένος σε προσωπικά προβλήματα δεν το έκανα εδώ και αρκετό καιρό και δεν το έκανα και από απογοήτευση για το ότι φαίνεται πια τελείως στημένο το παιχνίδι και ματαιότητα όλα. Όμως μέσα ίσως από τις όποιες αγαρμπιές των διαμαρτυριών, φάνηκε τελικά ότι ο φόβος της αντίδρασης ίσως μπορεί να ματαιώσει κάποια έστω από τα σχέδια, που υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση, παρακάτω θα διαβάσετε κάποιες μάλλον σκόρπιες σκέψεις μου και αναφορές ιστορικές:
Το κακό και διογκωμένο κράτος πρέπει λοιπόν να συρρικνωθεί. Αλλά ποια συρρίκνωση μας είναι εν τέλει αρκετή και με τι σύσταση; Υπάρχει όπως σε όλα τα ζητήματα και η ριζική λύση και κάπου εκεί φαίνεται να προσεγγίζει το θέμα. Εφόσον μηδενιστεί το κράτος είναι προφανές ότι θα πάψει να υπάρχει δημοσιονομικό έλλειμμα. Εν τω μεταξύ βέβαια το χρέος θα έχει αυξηθεί σε σημείο που θα χρειάζονται δεκαετίες πλεονασμάτων του εκμηδενισμένου κράτους για να το καλύψουν. Τα πλεονάσματα δεν επιδιώκονται μέσα από την ανάπτυξη αλλά μέσα από την εκμηδένιση. Εν τω μεταξύ και η ανεργία θα έχει επίσης πολλαπλασιαστεί και η μόνη λύση ελλείψει επενδύσεων και ανάπτυξης θα είναι η μετανάστευση, που θα αποτελέσει νέα πληγή για τη δύσμοιρη χώρα, που θ' αναγκαστεί να χάσει το πιο δυναμικό της κομμάτι, το οποίο θα εργάζεται για την ανάπτυξη άλλων χωρών.
Περικοπές και φόροι επί δικαίων και αδίκων μοιάζουν πια να επιβάλλονται απλά για να εξασφαλίσουν ότι αυτοί που μας δανείζουν θα πάρουν κάποια από τα λεφτά τους πίσω. Και εμείς φαινόμαστε να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια και για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις και να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών αλλά όχι για να καταφέρουμε κάποια στιγμή να ορθοποδήσουμε. Που είναι οι επενδύσεις, που είναι τα αναπτυξιακά σχέδια; Πάει έστω και ευρώ από τα δάνεια για κάποιο σχεδιασμό που θα βάλει μπροστά την οικονομική μηχανή; Μας επιτρέπουν έστω και κάποια μικρή προστασία της δύσμοιρης εγχώριας παραγωγής από το να την εξαφανίσει μέσα στην κρίση ο οδοστρωτήρας του ανταγωνισμού; Κατά τ' άλλα υπό το φόβο των αγανακτισμένων ξέρουν να ξοδεύουν λεφτά σε τρέιλερ ενημέρωσης για τα "επιτεύγματα" της διακυβέρνησης και να μιλάνε για επιλογές ελπίδας σε σχέση με τις καταστροφικές εναλλακτικές λύσεις του να φεσώσουμε τους δανειστές μας.
Δεν κάνω τον ειδικό αφού δεν είμαι αλλά πια εμένα οι λύσεις "ελπίδας" αρχίζουν να μου μοιάζουν σαν το μαρτύριο της σταγόνας και της αναμονής της ολοκληρωτικής καταστροφής. Όταν θα έχουμε υποθηκεύσει ότι αξίζει σε αυτό τον τόπο, τότε τι σκοπεύουν να κάνουν άραγε; Ήδη υπάρχουν φωνές και μέσα στον κυβερνητικό χώρο που πιστεύουν ότι το βάρος των επιλογών της "ελπίδας", δεν μπορούν να το σηκώσουν. Αν η επιλογή της "ελπίδας" είναι να πνιγούμε πιο αργά τότε μάλλον κινούμαστε στα πλαίσια του "όσο ζω ελπίζω" και ελπίζουμε στο έλεος όσων μας δανείζουν και στα πιθανά δικά τους συμφέροντα να μην χρεοκοπήσουμε και τους δημιουργήσουμε προβλήματα. Αλλά αν είναι τέτοιου είδους η ελπίδα μας τότε γιατί δεν παίζουμε δυναμικά τα χαρτιά μας; "Αν μ' αφήσεις να πνιγώ θα σε πάρω μαζί μου". Γιατί δεν μπορούμε ή γιατί δεν θέλουμε;
Μήπως εν τέλει ο δανεισμός και η πλήρης υποθήκευση και εξάρτηση βολεύει; Είναι εξάλλου πάγιος μηχανισμός ελέγχου των αδύνατων κρατών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους και του δυναμικού τους. Αντιγράφω για την πτώχευση του 1897 από το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη, "Το Ξένο Κεφάλαιο στην Ελλάδα":
«….τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας περιορίστηκαν, γιατί η Συνθήκη τούτη μας χάρισε τον έλεγχο των ξένων στα οικονομικά μας, τον περίφημο ΔΟΕ*. Βάλανε τους Τούρκους να ζητάνε 100.000.000 φράγκα αποζημίωση γιατί διαφορετικά δε θα έφευγαν από τη Θεσσαλία (σελ. 148). Και επειδή η Ελλάδα δεν είχε οικονομικά να πληρώσει τα 100 εκατομμύρια φράγκα στην Τουρκία, οι μεγάλες δυνάμεις της πρόσφεραν δάνειο υπό τον όρο ότι η ελληνική κυβέρνηση θα δεχθεί τον ΔΟΕ, και τον δέχθηκε!».
Τώρα αντί για την Τουρκία έχουν τη Moody's να υποβαθμίζει... Οι μέθοδοι εξευγενίζονται. Δεν χρειάζονται οι πόλεμοι ντε και καλά, ... προς το παρόν.
Για τους εκπρόσωπους της "ελπίδας", αναφέρω παρακάτω ένα ελληνικό παράδειγμα άρνησης πληρωμής του χρέους και η ερώτηση είναι αν μετά απ' αυτό έπαυσαν άραγε οι αγορές να δανείζουν τη χώρα ή άρχιζαν να τη δανείζουν με υψηλότερα επιτόκια. Απ' ότι εγώ καταλαβαίνω οι αγορές χρειάζονται πελάτες και δεν είναι μονήρεις αλλά πολλοί οργανισμοί σε συνεχή ανταγωνισμό:
"Το 1936 επί Μεταξά, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε την εξυπηρέτηση δανείου στη βελγική τράπεζα Societe Commercial de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την για αθέτηση υποχρεώσεων. Η Ελλάδα με ειδικό υπόμνημα απάντησε ότι με βάση «τα συμφέροντα του ελληνικού λαού για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας δεν μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή». Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα νομικό προηγούμενο το οποίο αργότερα αξιοποίησαν χώρες όπως η Αργεντινή (2003) στην παύση πληρωμών και στη μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της".
Ναι χρειάζονται κότσια για να μην κάνεις ότι σου επιβάλουν και δεν τα έχουν όλοι και τώρα, αν δεν τα έχεις, τι ασχολείσαι με την πολιτική; Είναι δυστυχώς δύσκολο το να έχει κανείς αυτογνωσία. Να σκεφθούμε ότι το Κυπριακό θέλανε να το λύσουν με το σχέδιο Ανάν οι ίδιοι που προβάλλουν σήμερα την "ελπίδα" σε αντιδιαστολή με την καταστροφή αλλά που ούτε και αυτή την επιλογή τους δεν μπορούν να διαχειριστούν στοιχειωδώς υπέρ της χώρας και όχι μόνον υπέρ των δανειστών και των όποιων συμφερόντων την επιβάλλουν.
Κλείνοντας ας πιστέψουμε όσο πιο βαθιά μπορούμε στη Θεία Πρόνοια.
ΥΓ: Διαβάζω εδώ και εκεί τις κατηγορίες ενάντια στην κίνηση των διαμαρτυρομένων ότι είναι λάθος και επικίνδυνη γιατί είναι απολιτίκ και δεν έχει συγκεκριμένα αιτήματα και προτάσεις.
Από τη φύση τους οι διαμαρτυρίες έχουν αρνητική λογική. Έχουν τη λογική της αποδοκιμασίας πραγμάτων και σε αυτή τη βάση και η τωρινή κίνηση διαμαρτυρίας κινείται σε τούτη τη λογική. Κατά συνέπεια οι κατηγορίες είναι για να γίνονται και είναι εκ του πονηρού. Και γίνονται μάλιστα από εκείνους που δημιούργησαν το κλίμα για μια τέτοια διαμαρτυρία μέσα από ψέμματα (Λεφτά υπάρχουν. Δεν θα πάρουμε άλλα μέτρα, κοκ), αδιαφάνεια, ατιμωρησία αλλά και εν τέλει και μη προσαρμογή της διαχείρισής τους σε αυτά που οι ίδιοι θέσπιζαν. Ίσως εκτός των διαμαρτυριών για το μνημόνιο να υπάρχει και παράλληλη διαμαρτυρία για τη στρεβλή εφαρμογή του και όχι για τη σκοπιμότητά του. Αυτοί δεν μας έλεγαν ότι τα μέτρα τα παίρνουν οι ίδιοι και η Τρόικα απλά δίνει τις κατευθύνσεις; Η Τρόικα φταίει που οι μηχανισμοί του κράτους αδυνατούν να κινηθούν προς τη δίκαιη κατανομή των βαρών, ένα χρόνο μετά την έναρξη εφαρμογής του μνημονίου και ενάμισι χρόνο μετά το "λεφτά υπάρχουν" αλλά δεν τα βρίσκουμε;
Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τη διαμαρτυρία να δώσει λύσεις και προτάσεις. Αντί να φοβούνται τη διαμαρτυρία θα έπρεπε να την χρησιμοποιήσουν σαν μοχλό πίεσης για επαναδιαπραγμάτευση κάποιων πραγμάτων ώστε η συνταγή να δώσει ελπίδες όχι μόνο στους δανειστές αλλά και στους δανειζόμενους.
ΥΓ-2: Αντιγράφω από τα tanea.gr:
"Οι πωλήσειςαυτοκινήτων στην Ινδία αυξήθηκαν το 2010κατά 30%, ένα ποσοστό-ρεκόρ γι’ αυτή τη χώρα που γίνεται µίααπό τις πιο γοργά αναπτυσσόµενες αγορές αυτοκινήτων του πλανήτη. Ηεντυπωσιακή αυτή αύξηση αποδίδεταιστην άνθηση της µεσαίας τάξης στην τρίτη µεγαλύτερη οικονοµία της Ασίας και την άνοδο στη ζήτηση πολλών αγαθών, µεταξύ τωνοποίων και τααυτοκίνητα – καινούργια καιµεταχειρισµένα. Τις επόµενεςδύο δεκαετίες, η µεσαία τάξη της Ινδίας µε το 1,2 δισεκατοµµύριο κατοίκους, αναµένεται να αυξηθεί από το 5% του πληθυσµού στο 40% και να γίνει έτσιη πέµπτη µεγαλύτερη καταναλωτική αγορά του κόσµου. "
Τι να σου κάνουν οι αγορές της Παγκοσμιοποίησης την ψωροκώσταινα όταν αρχίζει ν' ανθεί η μεσαία τάξη σε Ινδία και Κίνα με τους δισεκατομμύρια κατοίκους; Σιγά μην ενδιαφερθούν για ψύλλους στ' άχυρα.
Σίγουρα μόνοι μας και εκτός Ευρώπης, στο συγκεκριμένο σύστημα δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Το ζήτημα είναι πως μας θέλουν μέσα στην Ευρώπη, όσοι μας θέλουν, πως θέλουμε και πως μπορούμε εμείς να είμαστε από δω και μπρος και τι κάνουμε γι' αυτό. Σαφώς η Ευρώπη δεν είναι μια οντότητα με ενιαία αντίληψη των πραγμάτων και βέβαια υπάρχουν ισχυροί που θέλουν να γίνουν ισχυρότεροι σε βάρος των ασθενέστερων και να ποδηγετούν την Ένωση. Σαφώς και η Ευρώπη χωρίς μεγάλους ηγέτες, διαπνέεται σφόδρα από τάσεις ενδοσκόπησης και τοπικισμούς και σαφώς πρόκειται για ένα δυσκίνητο οργανισμό που συνήθως βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις. Οι παράμετροι του προβλήματος της Ελληνικής κρίσης είναι τόσες και τέτοιες, που αυξάνουν ιδιαίτερα την πολυπλοκότητα του προβλήματος. Η άμυνα μας δεν μπορεί να είναι μόνον οι περικοπές και ο μονεταρισμός της μείωσης του ελλείμματος και μάλιστα με υπερδιόγκωση του χρέους. Χρειάζονται εδώ και τώρα σαφείς στόχοι ανάπτυξης και προστασίας της όποιας οικονομίας μας έχει μείνει και μπορεί να διατηρηθεί. Χρειάζεται να πείσουμε τους εταίρους μας για την ανάγκη αυτών των στόχων. Η καταστροφή της μεσαίας τάξης που θα έρθει σαν αποτέλεσμα των μέτρων της τωρινής συνταγής θα συμπαρασύρει και το τραπεζικό σύστημα.
Αν κάπου χρειάζεται συμφωνία και συμμαχία όλων είναι στο να πείσουμε ότι μόνον οι περικοπές και αποκρατικοποιήσεις θα γκρεμίσουν και κάτι που γκρεμίζεται δεν σημαίνει αυτόματα ότι μπορεί να ξανακτιστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου