Δυσχερής η διατήρηση των ομαδικών σπορ σ' επαγγελματικό επίπεδο μέσα στην οικονομική κρίση. Ολοταχώς προς τις μέρες με αμοιβές πορτοκαλάδες και μικροδιορισμούς;

Όσοι παλαιότεροι έχουν αθλητικές αναμνήσεις από τις δεκαετίες του 1960 και 1970 αλλά και αυτή του 80 εν μέρει, θα θυμούνται ότι τα ομαδικά σπορ (και όχι μόνο) εκτός ποδοσφαίρου, φυτοζωούσαν σ' ερασιτεχνικό επίπεδο, στηριγμένα στο μεράκι των αθλητών εκείνης της εποχής και στη φίλαθλη οικονομική συμπαράσταση στο κατά δύναμη από όσους είχαν κάποια μικρή οικονομική ευρωστία και αγαπούσαν το καθένα απ' αυτά τα συγκεκριμένα σπορ. Πλάι τους ερχόταν η Πολιτεία με μικρές αρωγές και επιχορηγήσεις στα πλαίσια της Γενικής Γραμματείας αθλητισμού και του ΟΠΑΠ. Οι αθλητές έπαιρναν κάποια οδοιπορικά και στους πολύ καλούς απ' αυτούς, για να αντισταθμιστεί ο ενεργός χρόνος που σπαταλούσαν για το σπορ, αν είχαν εργασιακές ανάγκες, τους έδιναν καμιά άδεια πρακτορείου ΠΡΟΠΟ ή τους διόριζαν σε σώματα ασφαλείας και κοινωφελείς οργανισμούς.


Μέσα στην τρέχουσα τρικυμία της οικονομικής κρίσης, που θα ταλανίσει επί μακρόν τη χώρα μας, φαίνεται να έχουμε ξεκινήσει την πορεία προς τα πίσω, προς εκείνες τις εποχές, που ο αθλητικός επαγγελματισμός σε σπορ σαν το Πόλο ή το Βόλεϊ ήταν κάτι σαν επιστημονική φαντασία.
Απτό παράδειγμα δίνει σε συνέντευξή του στο e-go.gr ο Αντώνης Βλοντάκης, όπου περιγράφει την τραγική κατάσταση του άλλοτε πιο εύρωστου συλλόγου του ΠΟΛΟ και συνεχούς πρωταθλητή, του Ολυμπιακού. Η στιχομυθία είναι γλαφυρή και παραστατική από τη συνάντηση του Βλοντάκη με τον υπεύθυνο του ΟΣΦΠ στο Πόλο, κο Συγγελίδη:


"Δεν βγήκε τίποτα από την συνάντηση με τον κ. Συγγελίδη. Ψάχναμε χορηγό και μας ζητήθηκε να γίνουμε εμείς! Αθλητές έχουν φτάσει στα όριά τους, όχι ψυχικά, αλλά οικονομικά, αθλητές που κρατάνε τον σύλλογο ζουν με δανεικά δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους και στις οικογένειές τους. Δεν βλέπω κάτι στην άκρη του τούνελ".


Η Επιστροφή στο παρελθόν έχει ξεκινήσει ολοταχώς... Ίσως και σε χειρότερες καταστάσεις θα έλεγα, γιατί παλιά ήταν ο κόσμος μαθημένος στα λίγα, αλλά τώρα που μάθαμε στα πολλά, τα λίγα θα μας κακοφανούν πολύ άσχημα.


ΥΓ: Επειδή η έκφραση "χειρότερες καταστάσεις", που χρησιμοποίησα πιο πάνω, δίνει ένα τόνο στενοχώριας για αυτή την επιστροφή στο παρελθόν, να ξεκαθαρίσω ότι είναι προφανές πως εκείνες τις εποχές και μεγαλύτερη αγάπη για τα σπορ και λιγότερο συμφέρον υπήρχε, απ' όσους ασχολούνταν, περισσότερο για τη δόξα και λιγότερο για τις μηδαμινές παροχές. Επίσης πολύ λιγότερο υπήρχε το "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" που ενέτεινε ο επαγγελματισμός και τα μεγάλα κέρδη από τις αθλητικές δραστηριότητες.
Το "χειρότερες καταστάσεις", κακώς εκφρασθέν, πήγαινε αφ' ενός στη μεταβατική περίοδο των νυν επαγγελματιών αθλητών στις νέες συνθήκες και αφ' ετέρου στις προσδοκίες των φιλάθλων για διακρίσεις και ρεκόρ υψηλού και διεθνούς επιπέδου, που όσοι είχαν ζήσει τα πέτρινα χρόνια του παρελθόντος, γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να γίνουν σε ερασιτεχνικά ή ημιεπαγγελματικά πλαίσια. Ας έχουν σαν γνώμονα οι φίλαθλοι το τι έγινε τη δεκαετία του 90 με τις χώρες του τέως Ανατολικού μπλοκ, που από πρωταγωνίστριες (ελέω ωθήσεως από τα καθεστώτα αλλά και φαρμακευτικών βοηθειών) έγιναν, ελλείψει πόρων για τον αθλητισμό, κομπάρσοι, επί μακρόν, ωσότου κάποιες απ' αυτές ορθοπόδησαν οικονομικά και διοικητικά ξανά.