Χρειαζόταν ένας ξένος, ο Καζλάουσκας, για να πει τα αυτονόητα σχετικά με το αίσχος των μικρών συλλογικών εμφυλίων, που κατατρώγουν τον Ελληνικό αθλητισμό:
"Αυτό που έχω να πω είναι ότι ακόμα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι πόλεμοι σταματούν. Στην Ελλάδα, η διαμάχη του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό διαρκεί όλους τους μήνες. Πρέπει να σταματά όταν παίζει η Εθνική. Κάνει κακό στους παίκτες. Πολλά αρνητικά προκύπτουν από αυτή τη διαμάχη, από πράγματα που γράφονται για το ποιος βοήθησε περισσότερο, ποιος λιγότερο, ποιον βοήθησε ποιον και ποιος όχι. Πρέπει να βάλετε ένα όριο. Να μην αφορούν όλα διαρκώς το ότι ο Ολυμπιακός γ… τον Παναθηναϊκό ή ο Παναθηναϊκός γ… τον Ολυμπιακό. Σταματήστε το. Δεν βοηθά την Εθνική. Και είστε Ελληνες. Θα έπρεπε να καταλαβαίνετε τι είναι για το καλό της ομάδας. Το παιχνίδι με την Τουρκία ήταν πολύ σημαντικό. Ολοι το ξέρουμε. Δεν ξέρω γιατί δεν παίξαμε καλά. Προφανώς, όμως, όταν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν γίνεται να είσαι συγκεντρωμένος εκατό τοις εκατό στο παιχνίδι. Χάσαμε τον έλεγχο. Yπάρχει το Internet και τα κινητά τηλέφωνα και όλοι μαθαίνουν τι γράφεται. Εγώ δεν διαβάζω τι γράφεται, όμως, μου τα λένε οι συνεργάτες μου και δεν χρειάζονται και πολλά για να πιάσω το κλίμα. Οι παίκτες μου είναι επαγγελματίες και εξαιρετικοί χαρακτήρες όμως δεν γίνεται να μείνουν ανεπηρέαστοι όταν τους τηλεφωνούν συνεχώς για κάτι που γράφτηκε. Και έτσι δημιουργούνται πολλά προβλήματα για εμάς. Συνεχίστε να μάχεστε μετά το τέλος του Μουντομπάσκετ. Τώρα σταματήστε. "
Στην Ελλάδα το έχουμε στο αίμα μας να βλέπουμε τους γείτονες σαν εχθρούς και να χωριζόμαστε σε Παναθηναϊκοί και Ολυμπιακοί ή Δεξιοί και Αριστεροί, χωρίς ποτέ να βάζουμε στη θέση που του αξίζει το κοινό καλό. Ατομιστές από φύση οι Έλληνες, έχουν παράλληλα το ελάττωμα του φατριασμού γιατί μέσα στις ομάδες, η μαζικότητα τονώνει τα εγώ των μελών αυτών των ομάδων.
Η διχόνοια η δολερή του Εθνικού μας Ύμνου υπήρξε ανέκαθεν σαράκι της φυλής μας. Είναι γραμμένο στο γονιδίωμα μας να ζούμε χωρισμένοι σε αδελφικά αντιμαχόμενα στρατόπεδα, που καταστρέφουν τις προσπάθειες, που χρειάζονται συνεργασία και σύμπνοια. Ίσως αυτό που μας ωθούν τα ορμέμφυτά μας να κάνουμε, να μπορούσε να το τιθασεύσει η λογική και φωνές σαν αυτές του συμπαθούς Λιθουανού μπορεί να ξυπνήσουν συνειδήσεις και μυαλά να σκεφτούν πέρα από ένστικτα και μικρότητες. Και όχι μόνο στον αθλητισμό... Σ' όλους τους τομείς της ζωής μας.
Θα πρότεινα ο (όντως συμπαθής) κος Καζλάουσκας να προβληματιστεί με την αδυναμία του να δώσει ένα αγωνιστικό πλάνο στην ομάδα του σε άμυνα & επίθεση, και να μην προχωρά σε αχρείαστες δηλώσεις τόνωσης πατριωτισμού. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι πολύ πιο ειλικρινή από την επίκληση στην αόρατη δύναμη της εθνικής ομοψυχίας και την προτροπή στήριξης μιας ομάδας που μαζεύεται για να δώσει 5-6 αγώνες στον χρόνο, όπως πχ η απαξίωση συγκεκριμένων κατάπτυστων μονάδων αυτής της ομάδας, που οι ίδιοι κέρδισαν με την αχαριστία και την υποκρισία τους, παρότι κάποιοι βρεθήκαμε να τους στηρίζουμε σε 50+ αγώνες το χρόνο για σειρά ετών (λέγε με και Βασιλάκη Σπανούλη...).
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπώς να με συγχωρείτε κε Καζλάουσκας, αλλά προτιμώ να παρακολουθήσω τους αγώνες σας ουδέτερος φίλος του αθλήματος αποδοκιμάζοντας αυτούς σαν άνθρωπος νιώθω ότι θέλω να αποδοκιμάσω, και να αφήσω την άκριτη εθνική συσπείρωση στους Πελαργούς.
Νομίζω ότι η έκκληση ομοψυχίας του Καζλάουσκας δεν έχει σχέση με εθνικισμούς αλλά με την ανάγκη σύμπνοιας και συνοχής, που πρέπει να έχει μια ομαδική προσπάθεια, η όποια ομαδική προσπάθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όταν είσαι σε μια ομάδα πρέπει να κοιτάς τους στόχους αυτής της ομάδας και τη συνεργασία σ' αυτή την ομάδα και όχι τι σε χωρίζει με τους συναθλητές σου εκτός αυτής της ομάδας.
Τέλος, η "αχαριστία" στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν είναι σαφώς μετρήσιμο και ανιχνεύσιμο μέγεθος, αν μη τι άλλο πρέπει να κριθεί πολυπαραμετρικά και σε βάθος χρόνου και αλλιώς την βλέπουν οι οπαδοί και αλλιώς οι επαγγελματίες αθλητές από μέρους τους. Σε κάθε περίπτωση, πόσο μπορεί να κατηγορηθεί κάποιος που αλλάζει εταιρία; Μπορεί να κατηγορηθεί ίσως για συμπεριφορές του και δηλώσεις του κλπ αλλά όχι για αυτή καθ' εαυτή την ενέργεια αλλαγής εργοδότη...
Το αν έχει μια προσπάθεια σύμπνοια και συνοχή, αφορά κατά τη γνώμη αυτούς που κάνουν την προσπάθεια και μόνο. Αν ο κος Καζλάουσκας εντοπίζει προβλήματα στις σχέσεις των παικτών της ομάδας του (περίεργο πάντως, μια που μας έχουν ζαλίσει πως "οι αθλητές είναι φίλοι μεταξύ τους και δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα"), οφείλει να επιληφθεί και να τα επιλύσει. Ο οπαδικός τύπος είναι εκτός της προσπάθειας αυτής, και μπορεί να γράφει σε όποιο μήκος κύματος θέλει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ό,τι αφορά το σκέλος της αχαριστίας, θα ήθελα σαν άνθρωπος να ελπίζω ότι η όποια αχάριστη συμπεριφορά μου σε μια αλλαγή εταιρείας θα εξέλειπε αν είχα λυμένες τις βασικές μου ανάγκες. Και αν είχα να διαλέξω μεταξύ 6 ή 7 εκατομμυρίων ευρώ, μια που θα είχα λύσει και τις τελευταίες ανάγκες των τρισέγγονών μου, ελπίζω οτί θα μπορούσα να προτάξω άλλες προτεραιότητες πέρα του οικονομικού. Ίσως πχ την επίγνωση πως δεν είμαι πράγματι ο τυπικός επαγγελματίας των κάποιων δεκάδων χιλιάδων το χρόνο, εν μέρει και επειδή κάποιοι γραφικοί, ρομαντικοί τύποι τρέχουν ανιδιοτελώς σε όλη την Ευρώπη για να με υποστηρίζουν στη δουλειά μου...