Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ - Γεωργίου

Επειδή πολλά λέγονται  για την υπόθεση Γεωργίου και ΕΛΣΤΑΤ και για τον υπολογισμό του ελλείμματος του 2009, που μας έσπρωξε κατά τη γνώμη μου, να μετατρέψουμε τη δημοσιονομική κρίση σε κρίση κρατικού χρέους και δεδομένου ότι σε αυτή τη χώρα η μνήμη έχει κοντά ποδάρια, σε όσους "αναλυτές" βγαίνουν και μιλούν για τα αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία, που πρώτη φορά έδωσε η χώρα τότε, τους καλώ να διαβάσουν τις παρακάτω αναρτήσεις του blog από εκείνα τα χρόνια και τα αμέσως επόμενα, που παραθέτω πιο κάτω. Κανείς δεν μας υποχρέωνε να φουσκώσουμε το μπαλόνι του ελλείμματος εκτός από τη μικροπολιτική, το στενό κομματικό συμφέρον και αλλότρια συμφέροντα. Και κάποια πράγματα δεν λησμονούνται:

  1. "Το έλλειμμα που μας έσπρωξε πιο βαθειά στο γκρεμό"
  2. "Η επέτειος των υποσχέσεων..."
  3. "Αντικρουόμενες και μετά εορτήν προφητείες"
Από την πρώτη ανάρτηση αντιγράφω το εξής:

Απάντηση Κομισιόν, 1/12/2011:
«Η ένταξη όλων των χρεών των νοσοκομείων στο έλλειμμα του 2009» δεν έγινε με παρότρυνση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επισημαίνει η Κομισιόν, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Χουντή.


Το γιατί κάναμε τα μη απαραίτητα εις βάρος μας, το κρίνει η δικαιοσύνη και θα το κρίνει και η Ιστορία στο μέλλον. Η δεύτερη σίγουρα πιο άτεγκτα.

4 σχόλια :

  1. Το ζήτημα δεν ήταν πόσο ήταν το έλλειμμα αλλά πόσο τεράστιο ήταν το έλλειμμα. Διότι το έλλειμμα ήταν τεράστιο με όποιους τρόπους και αν το μετρούσε κανείς. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι πετσόκοψαν άμεσα μισθούς και συντάξεις και παρέμενε διψήφιο. Στη συνέχεια διέλυσαν υγεία, παιδεία άμυνα, διοίκηση (ότι υπήρχε) και πλεόνασμα δεν έχουμε δει. Πιθανόν τα «πλεονάσματα» που άρχισαν να ανακοινώνονται επί πρωθυπουργίας Σαμαρά αλλά και σήμερα να αποτελέσουν αντικείμενο διερεύνησης στο μέλλον.

    Δυστυχώς υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει και σοβαρό ζήτημα χρέους. Οικονομολόγος δεν είμαι αλλά θεωρώ αδύνατο μία χώρα με χαμηλή, παρά τις δυνατότητες της, εξαγωγική δραστηριότητα να διατηρεί βιώσιμο χρέος και παράλληλα υψηλό βιοτικό επίπεδο.

    Κατά την άποψη μου το ζητούμενο τότε ήταν πότε θα έσκαγε η φούσκα της Ελλάδας. Το ζητούμενο της φασαρίας σήμερα είναι η προσπάθεια καθαγιασμού του τότε πρωθυπουργού που δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί για το χρέος και για το έλλειμμα (ας μας πει αυτός πόσο ήταν). Προφανώς ένα ιστορικό όνομα και μια τεράστια περιουσία (όπως και αν δημιουργήθηκε αυτή) εξασφαλίζουν την ασυλία των ΜΜΜ., θέση ακούνητου και αμίλητου βουλευτή και πιθανόν μία θέση στη προεδρία της δημοκρατίας. O πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ δεν ξέρω πόσο καλά έκανε τη δουλειά του αλλά είναι ο εύκολος στόχος για τους προσωπολάτρεις της «δεξιάς» και τους τυχοδιώκτες της «αριστεράς».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω ότι η Ελλάδα από το 1996 ως το 2008 ήταν μια τεράστια φούσκα.
    Το ζήτημα που θίγω είναι πως έγιναν δυο μικροκομματικές εν τέλει ενέργειες, η Απογραφή Αλογοσκούφη και η κατά Παπακωνσταντίνου και Γεωργίου στατιστική του ελλείμματος του 2009, που ενώ ήσαν απαραίτητες για να δώσουν την πραγματική εικόνα της οικονομίας και να τονώσουν την αξιοπιστία της χώρας, έγιναν δυστυχώς με το σκεπτικό και τη βάση, να βγάλουμε απατεώνες τους προηγούμενους κυβερνήσαντες και να παρουσιάσουμε καμμένη γη πάση θυσία και όσο το δυνατόν περισσότερο ώστε για τα όποια μέτρα να έχουμε την έτοιμη και εύχρηστη δικαιολογία, "Δεν φταίμε εμείς. Τα κάναν ρόιδο οι προηγούμενοι και εμείς βγάζουμε το φίδι από την τρύπα".

    Με αυτό το σκεφτικό, έβαλαν τότε τα πάντα όλα και όσα δεν ήταν υποχρεωμένοι να βάλουν στο έλλειμμα του 2009, ώστε να μπορέσουν υποτίθεται το 2010, να δείξουν στοιχεία ανάκαμψης.
    Μόνον που η ανάκαμψη απαιτεί παραγωγικότητα, δημιουργική οικονομία και κοινωνικό ιστό ικανό να αντέξει και να το παλέψει.
    Και όλοι αυτοί είχαν φροντίσει να αλλοτριώσουν το λαό έτσι ώστε καμιά τέτοια βάση ανάκαμψης να μην είναι εφικτή ως και σήμερα.

    Για τις ευθύνες του πολιτικού, που υπονοείς, που ως και σήμερα ενώ δεν συμμετέχει στην πολιτική ζωή της χώρας, απολαμβάνει προνομίων και θεωρείται ... πολιτικό κεφάλαιο για τη χώρα, καθόλου δεν αμφιβάλλω.
    Αυτό δεν δικαιώνει άλλους, που αν θέλουν μια νέα αρχή, θα πρέπει να αποδεχτούν τα σφάλματά τους.
    Και ξαναερωτώ το καίριο ερώτημα:
    Υποχρέωνε κανείς τον κο Γεωργίου και την υπηρεσία του, να βάλει όλα τα χρέη των νοσοκομείων ως το 2009 στη στατιστική του ελλείμματος εκείνης της χρονιάς και αν όχι ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕ;

    Διαβάζω διάφορα αλλά απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν παίρνω.

    Αν είναι εύκολος στόχος ο κος Γεωργίου για τους "αριστερούς" κυβερνώντες και για τους καραμανλικούς, δεν το γνωρίζω. Δεν νομίζω να είναι κρίνοντας από τον πόσο καιρό τώρα, πόσα χρόνια τώρα, αυτή η υπόθεση τρενάρει και εκκρεμεί.

    Εμένα ποσώς με ενδιαφέρει για Γεωργίου και Καραμανλήδες. Λυπάμαι για την Πατρίδα μου όταν η πολιτική συζήτηση του παρόντος δείχνει ότι κυριαρχείται εντελώς από την προσπάθεια ένθεν και εκείθεν συγκάλυψης των ατοπημάτων του παρελθόντος.
    Ούτε αλήθεια, ούτε αυτοκριτική. Πάντα μικροκομματισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Με τις γνώσεις που αποκτώ μέσα από την παρακολούθηση της ειδησεογραφίας, έχω καταλήξει σε ένα σενάριο που περιέχει στοιχεία σκοπιμότητας, ατυχήματος και εκμετάλλευσης. Όλα όσο θα περιγράψω αφορούν την προσωπική μου γνώμη βάσει όσων διαβάζω.
    Η απογραφή του Αλογοσκούφη έγινε για μικροπολιτικούς λόγους, θέλαν να δείξουν την κακοδιαχείριση του ΠΑΣΟΚ και να προβάλουν στο λαό πόσο σημαντικό ήταν το συμμάζεμα που ήθελαν να κάνουν. Μόνο που δεν έκαναν τίποτα καθ’ όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης ΝΔ, παρά μόνο ενεργοποίησαν την ΕΕ που μας έβαλε στο μάτι της παρακολούθησης.
    Όταν ο Καραμανλής κατάλαβε ότι και λόγω της κρίσης, έπρεπε να κάνει κάποιες κινήσεις - συμμάζεμα - περικοπές, προτίμησε να πάει σε εκλογές και ουσιαστικά να παραιτηθεί. Όλα αυτά γιατί δεν ήθελε - μπορούσε να κάνει κάτι θετικό, ήταν και στο τέλος της θητείας του και δεν μπορούσε …. Παράλληλα η Ε.Ε. είχε αρχίσει τις προειδοποιήσεις γιατί είχε καταλάβει ότι η Ελλάδα ζούσε με ένα συνεχές έλλειμα και το χρέος της συνέχεια αυξάνονταν πράγμα που ήταν βόμβα για την Ε.Ε.
    Όταν ανέλαβε ο Παπανδρέου με τα λεφτά υπάρχουν, κατάλαβε αμέσως ότι λεφτά δεν υπήρχαν. Ο δανεισμός δεν μπορούσε να συνεχιστεί (αν εξαιρέσουμε το πρώτο τρίμηνο που ακόμα είχαμε πρόσβαση στις αγορές) και ότι αργά η γρήγορα θα έπρεπε να κάνει περικοπές - συμμάζεμα. Αυτό όμως ήταν αντίθετο με τα λεφτά που υπάρχουν... άρα έπρεπε να βρεθεί κάποιος που θα τον "ανάγκαζε" να γίνει κακός ή να βρει έναν τρόπο να συνεχιστούν τα δανεικά. Έτσι κατέλειξε στον εκβιασμό προς τις αγορές δλλ προς τις τράπεζες της Ε.Ε. Για το λόγο αυτό ο Παπακωνσταντίνου φούσκωσε και άλλο το έλλειμα (τεχνητά) και γίναμε τιτανικός. Κατόπιν έφερε στο προσκήνιο το ΔΝΤ ελπίζοντας να αναγκάσει την Ε.Ε. να συνεχίσει τον δανεισμό. Αν δεν πετύχαινε ο εκβιασμός θα είχε τον κακό που θα τον αναγκάζει να πάρει μέτρα. Βέβαια ήλπιζε ότι θα πιάσει ο εκβιασμός…
    Η Γερμανία όμως δεν έπεσε στην παγίδα και δεν τσίμπησε. Συνεργάστηκε με το ΔΝΤ και βρεθήκαμε εκτεθειμένοι. Το όπλο ήταν εκεί και πράγματι η Ε.Ε. πυροβόλησε τα πόδια της. Η Ε.Ε. με την τεχνική του καρότου και του μαστίγιού κατόρθωσε να σώσει τις τράπεζές της από το Ελληνικό χρέος, στοχοποίησε τα PIIGS αλλά δεν τους τράβηξε την πρίζα γιατί ήξερε ότι δεν θα τολμούσαμε - μπορούσαμε ??? να φύγουμε και να τους τουφεκίσουμε.
    Κατά την γνώμη η Ε.Ε. έκανε πολύ καλά. Αν έπιανε ο εκβιασμός του Παπανδρέου θα είχαμε πάρει στο λαιμό μας όλη την Ε.Ε. Παρόμοιο εκβιασμό πήγε να κάνει ο Βαρουφάκης με τον Τσίπρα αλλά και αυτός απέτυχε. Θα έπρεπε να το ξέρει ο Τσίπρας ότι ο εκβιασμός μας δεν είχε καμία τύχη. Όταν στέκεσαι στο χείλος του γκρεμού δεν μπορείς να εκβιάζεις ότι θα πέσεις μόνος σου, πόσο μάλλον όταν υπάρχει προηγούμενο...

    Εξαιτίας λοιπόν της μικροπολιτικής τακτικής της καμένης γης και εξαιτίας της ανικανότητας να πουν δυσάρεστα πράγματα και να φτιάξουν τα στραβά της οικονομίας μας, φτάσαμε εδώ που είμαστε.

    Από εκεί και πέρα, και η τρόϊκα έδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα. Η τρόϊκα ήθελα απλά να διαχειρίζεται τα μακροοικονομικά της Ελλάδας ώστε να μην ξεφύγουν. Οι δικοί μας έπρεπε να έχουν πολιτικές ανάπτυξης και συμμαζέματος του κράτους (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) πράγμα που κάνεις δεν έκανε στην πραγματικότητα.
    Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα άθελά της βοήθησε την Ε.Ε. να εφαρμόσει τη νέα της οικονομική πολιτική στις χώρες της.
    Το ερώτημα για μένα είναι ποιος ο στόχος αυτής της πολιτικής της Ε.Ε..Υπάρχει εξαιτίας:
    1. της Γερμανία που βρήκε τρόπο να εκμεταλλευτεί τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε.,
    2. της παγκόσμιας οικονομίας που επιτάσσει την Ε.Ε. να γίνει πιο ανταγωνιστική έναντι της Κίνας των ΗΠΑ κλπ,
    3. της παγκοσμιοποίησης που μας οδηγεί σε μία ιδιωτικοποίηση των πάντων και σε έλεγχο της πολιτικής και των κρατών από τα κεφάλαια.

    Για μένα αυτό είναι το αναπάντητο ερώτημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση.
      Για το ερώτημά σου, η συναφής δική μου υπόθεση είναι πως η Γερμανία ενδιαφέρεται για μια ΕΕ με ηγέτιδα την ίδια και τους υπόλοιπους στο ρόλο της επαρχίας / περιφέρειας, που εξυπηρετούν τους σκοπούς της ηγέτιδας δύναμης.
      Σχεδίασε το Ευρώ σαν νέο Μάρκο, ένα νόμισμα που να εξυπηρετούσε τις ανάγκες της δικής της ενοποίησης αλλά εξοντωτικό για τις οικονομίες του Νότου που ξεχαρβαλώθηκαν.
      Στην κρίση και μέσω λιτότητας σκοπεύει σε πιο φθηνά κόστη εργασίας και μάλιστα ειδικευμένου προσωπικού, τεχνικών και επιστημόνων, το οποίο θα διευκολύνει τον ανταγωνισμό με την Άπω Ανατολή.

      Διαγραφή