Σήμερα ο Σπύρος Γιαννιώτης πήρε αυτό που του άξιζε και στις προηγούμενες Ολυμπιάδες. Το μετάλλιο των Ολυμπιακών αγώνων. Εστω και αν η τύχη και πάλι θέλησε να του κόψει λίγες δάφνες αφού ήταν κοντά στο χρυσό, έκανε τον ίδιο χρόνο με το νικητή Ολλανδό και έχασε στη χεριά του κτυπήματος της ταμπέλας του τερματισμού.
Ενας αθλητής παράδειγμα θέλησης και υπομονής. Ηθος, που και τώρα βγήκε έκδηλο, αποδεχόμενος ότι δίκαια έχασε το χρυσό στη λεπτομέρεια και στους τύπους.
Ο μαραθωνοδρόμος της κολύμβησης, κατάφερε στα 36 του χρόνια να παραβγεί επιτυχημένα στο τελικό σπριντ με τους πολύ νεώτερους αντιπάλους του ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, που έβγαλε στο νερό.
Ολοι οι Ελληνες είναι περήφανοι για τέτοιους αθλητές, παληκάρια και ψυχάρες, όπως γίναμε περήφανοι όλοι χθες με τον άψογο μεγάλο γυμναστή, το διάδοχο του Ταμπάκου, το Νεοσμυρνιώτη, που τίμησε και τον Πανιώνιο, όντας αθλητής του, το Λευτέρη Πετρούνια, τον αθλητή, που ήδη έχει άσκηση με το όνομά του, πέρα από μετάλλεια και διακρίσεις.
Εχουν γράψει και οι δυο τους το όνομα τους με χρυσά γράμματα στην Ελληνική Αθλητική Ιστορία αλλά και στις ψυχές όλων μας.
Μπράβο παιδιά.
ΥΓ: Συγχαρητήρια και στη Στεφανίδου. Και αυτή υπήρξε παράδειγμα επιμέλειας στην προετοιμασίας και αποτελεί μια από τις σταθερότερες αθλήτριες και αυτό θα ίσχυε και αν έχανε το χρυσό μετάλλιο που κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Και ο σταθερός αθλητής είναι ο πραγματικά μεγάλος αθλητής.
Όσο για τις δηλώσεις της Ισιμπάγεβα, κατανοητές γιατί η μη συμμετοχή της ήταν για λόγους που πιθανόν αδικούν την προσπάθεια και την αξία της και ας τις ανεχθούμε λόγω της πίκρας που έχει. Πάντως πέραν τούτων δεν αρμόζουν σε παγκόσμια αθλήτρια του δικού της βεληνεκούς και δεν αρμόζουν στον αλτρουϊσμό που πρέπει να συνυπάρχει με το αθλητικό πνεύμα.
