Καρφιά και μπογιές

...Έμαθα ότι κυκλοφορεί στη γειτονιά μου ένας αιμοσταγής δολοφόνος που αν σε πιάσει σου κόβει το χέρι. Για να τον αντιμετωπίσω και να προλάβω την όποια δυσάρεστη κατάσταση ... πήγα και έκοψα το χέρι μου μόνος μου...

Δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι τα πράγματα... Μιλάμε για μια περίπλοκη υπόθεση. Από τη μια ένα μπαράζ εκτός κανονισμών (γιατί ο αγώνας κατάταξης είναι μονός σε ουδέτερο γήπεδο ντε και καλά, σε αντίθεση με τα πλέιοφ και τους αγώνες κατάταξης για τον υποβιβασμό και γιατί στην πόλη του ενός εκ των αντιπάλων;) και με "μαϊμού" διοργάνωση, που να βολεύει αυτόν που θέλουμε πάση θυσία να βγάλουμε στην Ευρώπη για να  ...μην υποβαθμισθεί το προϊόν... Από την άλλη ένας σύλλογος που έχει απόλυτη ανάγκη τα όποια λεφτά για να μπορέσει στοιχειωδώς να εξυπηρετήσει τις μύριες εκκρεμείς ανάγκες του. Μέσα σ' όλα αυτά, οι οργανωμένοι οπαδοί με τις δικές τους αντιπαλότητες και τους δικούς τους κώδικες συμπεριφοράς. Οπαδοί, που Λουδοβίκεια θεωρούν ότι ο σύλλογος είναι αυτοί πέρα από διοικήσεις. Όλα τούτα σε μια πόλη, που δεν οφείλει σε τίποτα να δεινοπαθήσει για κάτι που ποσώς την αφορά. Και ρυθμιστικός παράγοντας στην παραπάνω σαλάτα μια διοργανωτική αρχή χωρίς ίχνος λογικής και σύνεσης που δεν λαμβάνει καν υπ' όψη την προϊστορία και που φαίνεται να δείχνει μια περίεργη τάση να πυροδοτήσει καταστάσεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Τα καρφιά και οι μπογιές, μπορεί να πουν ότι θα προλάβουν χειρότερες καταστροφές και φωτιές. Μπορεί να είναι και έτσι. Αυτό βέβαια θα εξαρτιόταν και από μας αν δεν κάνω λάθος...

ΥΓ: Στο ταρτάν που ρίξατε μπογιά, δεν παίζουν μπάλα, παιδιά... Όταν είδατε το γήπεδό μας σε αυτό το χάλι, δεν θα έπρεπε να σκεφθείτε μεταξύ άλλων, ότι εδώ παίζει ο Πανιώνιος; Και τότε με την ΑΕΚ, ήταν και ο Τσακίρης και έβαζε για να το φτιάχνουμε... Βλέποντας τις φωτογραφίες, μου είναι δύσκολο να πιστέψω κάποια πράγματα. Ένας από τους λόγους που υπάρχει αυτό το blog, είναι για να αναδεικνύει ότι αυτός ο χώρος του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα δεν είναι μόνον για οπαδούς και φανατικούς αλλά και για φιλάθλους και ανθρώπους που αγαπούν το σύλλογο για το διαφορετικό πολιτισμικό χρώμα που μεταφέρει στο διάβα του χρόνου. Νομίζω ότι το μόνο που καταφέρνουμε είναι να φθείρουμε την εικόνα μας. Και πιθανόν νοιώθουν ευχαριστημένοι και κάποιοι που δεν θα έπρεπε να ευχαριστούμε.
Και αν τελικά γίνει το ρημάδι το μπαράζ, η επικινδυνότητά του τώρα είναι μεγαλύτερη. Δυστυχώς άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.

ΥΓ2: Δεν θέλω επ' ουδενί να δικαιολογήσω την αμετροεπή και ετσιθελική απόφαση της Super League να φέρει το μπαράζ στη Νέα Σμύρνη. Απλά θέλω να θυμίσω στους συμπανιώνιους ότι η ομάδα μας τη δεκαετία του 80 φιλοξενήθηκε σε δυο μπαράζ σε άλλες πόλεις. Η τόνωση της μνήμης μπορεί να κάνει καλό.

Μίκρυνε η οφειλή στο Μάχο

Η τελεσίδικη απόφαση για Μάχο μαλακώνει αρκετά το συγκεκριμένο βαρίδι για την ΠΑΕ Πανιώνιος αφού αντί των 366.652,34 ευρώ, που είχε επιδικάσει η δευτεροβάθμια επιτροπή της ΕΠΟ, το τακτικό διαιτητικό δικαστήριο επιδίκασε τελικά 125.671 ευρώ σε 33 δόσεις. Το μη χείρον βέλτιστο αλλά να δούμε που θα βρεθούν όλα αυτά τα χρήματα για να κρατηθούν εφικτοί όλοι αυτοί οι διακανονισμοί που βαραίνουν την ΠΑΕ.

Σερ Άλεξ

Το Μάντσεστερ είναι κομμάτι της ζωής μου, μια που εκεί έκανα το μεταπτυχιακό μου. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν ήταν ποτέ στις προτιμήσεις μου γιατί στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια ήταν άλλη η δύναμη του αγγλικού ποδοσφαίρου που σε θάμπωνε στα γήπεδα.

Έτυχε όμως να πάω στο Μάντσεστερ τον Οκτώβριο του 1986, τότε που ξεκινούσε την πορεία του με τη Γιουνάιτεντ, ο τότε ελπιδοφόρος Σκοτσέζος προπονητής, Άλεξ Φέργκιουσον. Η Γιουνάιτεντ έχοντας κοντά τα πέτρινα χρόνια του υποβιβασμού της, ξεκινούσε μια πορεία ανανέωσης.
Τα χρόνια πέρασαν από τότε, πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα κύλησε, εγώ από νέος άσπρισα και ο Φέργκιουσον έμενε σταθερός εκεί κερδίζοντας δόξα και τίτλους και την κυριαρχία στο Αγγλικό ποδόσφαιρο για τη Γιουνάιτεντ.

Η σύμπτωση της έναρξης της σταδιοδρομίας του στο Μάντσεστερ με τη δική μου τότε φοιτητική διαμονή στην πόλη, με κάνει σήμερα που αποχωρεί, να νοιώθω μια κάποια συγκίνηση κυρίως γιατί η παραμονή του στον πάγκο με έκανε και μένα να νοιώθω ότι να δεν με πήραν και τα χρόνια... Δες το σερ Άλεξ. Εκεί σταθερός και ακλόνητος.

Πέρα από τα όποια προσωπικά συναισθήματα, ο Φέργκιουσον είναι υπόδειγμα εργάτη-προπονητή που έκτισε ομάδες και τις διαχειρίστηκε κατά πρότυπο τρόπο. Από τον Καντονά και το Σμάιχελ, από τον Γκιγκς και το Μπέγκαμ, από το Βαν ντερ Σάαρ, το Ρονάλντο και το Ρούνεϊ ως τον Βαν Πέρσι και τον Ντεχέα. Η διάρκεια είναι νομίζω πιο εντυπωσιακό επίτευγμα από τον αριθμό και την αξία των τίτλων. Και είναι ένας προπονητής που στη νιότη του είχε δείξει την αξία του και με μικρότερου βεληνεκούς ομάδα, όπως ήταν η Αμπερντίν. Σίγουρα θα μας λείψει η τσίχλα του... Και δεν ξέρω αν ποτέ δούμε κάποιον στην Ελλάδα με παρόμοια προπονητική δυναμική αλλά κυρίως με διαχειριστική ικανότητα και οργανωτική νοοτροπία. Ας έχει καλή συνέχεια στα όσα κάνει από δω και μπρος.

Για το σερ Άλεξ, δείτε ενδιαφέρον αφιέρωμα της onsports.gr και τη λίστα των τίτλων του από την sport24.gr.