Εδώ και αρκετό καιρό γίνονται συνομιλίες του Κυπρίου Προέδρου Χριστόφια σχετικά με την επίλυση του Κυπριακού ζητήματος και φαίνεται να υπάρχει κάποιο είδος σχεδίου στο οποίο υπάρχει προσέγγιση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων διαπραγματευτών πιθανότατα σε επίπεδο, με βάση το οποίο, ίσως σύντομα προκύψει ένα νέο σχέδιο, αντίστοιχο του σχεδίου Ανάν, προς ψήφιση σε δημοψήφισμα.
Οι προσπάθειες εξεύρεσης νέας φόρμουλας στηρίζεται στην αρχή της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας, μιάς ιδέας που "λεκτικά" τουλάχιστον έχει πολλάκις χρησιμοποιηθεί σαν βάση συμφωνίας στο παρελθόν και σε συνομιλίες Μακαρίου-Ντεκτάς (1977, 1979) αλλά και σε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τη δεκαετία του 80.
Πίσω όμως από τον συγκεκριμένο όρο συναντάμε το ίδιο περιεχόμενο σήμερα όπως στο παρελθόν ή απλά χρησιμοποιείται μεν όρος, ίδιος ονομαστικά αλλά με διαφοροποιήσεις στην ουσία, που πιθανόν ν' αποβούν σημαντικές μακροπρόθεσμα;
Χρειάζεται σε βάθος μελέτη του τι θα εμπεριέχεται τελικά σε ένα νέο σχέδιο και ίσως και δεν είναι και πλήρως ξεκάθαρο σήμερα, ώστε να μπορεί μετά βεβαιότητας κάποιος να αποφανθεί σχετικά με το ανωτέρω ερώτημα.
Για τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδας βέβαια είναι απορίας άξιον, το πόσο μακράν αυτού του θέματος μας έχουν κρατήσει τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Είναι βέβαιο ότι η επίσημη Ελλάδα, θέλοντας να δώσει έμφαση στην ανεξαρτησία τής Κυπριακής Δημοκρατίας, που σήμερα αντιπροσωπεύεται από την Ελληνοκυπριακή πλευρά, κρατά μια εντελώς μη παρεμβατική στάση βασισμένη στο δόγμα ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα στηρίζει. Πολύ ορθόν ίσως ως επίσημη διαπραγματευτική εικόνα και πιθανότατα με βάση αυτό το δόγμα γίνεται ίσως και μια προσπάθεια η Ελληνική Κοινή Γνώμη να μην συμμετάσχει ενεργά επηρεάζοντας τη διαπραγμάτευση, όπως πχ γίνεται με το θέμα της FYROM, όπου η πίεση της κοινής γνώμης είναι υψηλή και πιθανότατα δημιουργεί πολιτικό κόστος, που επηρεάζει τις όποιες αποφάσεις. Αλλά είναι δυνατόν να στηρίζουμε την όποια συμφωνία εθνικών θεμάτων στην άγνοια του λαού;
Είναι σαφές ότι η Ελληνική Πολιτική ηγεσία, όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου, έχει θεωρήσει ανώριμο για υψηλού επιπέδου επιλογές τον Ελληνικό λαό, καθώς εκτός του δημοψηφίσματος για την αποπομπή της βασιλευομένης δημοκρατίας (και όχι πολιτειακό δημοψήφισμα γιατί ουδέποτε ο Ελληνικός λαός απεφάνθη για ποια έκφανση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ήθελε) ουδεμία άλλη σημαντική απόφαση δεν παραπέμφθηκε σε δημοψήφισμα. Το Κυπριακό ζήτημα βεβαίως είναι πρώτιστα θέμα του Κυπριακού Λαού και αυτός κλήθηκε παλαιότερα να αποφασίσει δια δημοψηφίσματος (σχέδιο Ανάν) και πιθανόν θα επανακληθεί όταν υπάρξει πλήρες νέο σχέδιο με ελπίδες εξεύρεσης λύσεως αποδεκτής και από τις δυο πλευρές. Αλλά και σε μας στην κυρίως Ελλάδα δεν θα έπρεπε με βάση την εθνική αλληλεγγύη, να μας δοθεί η κατάλληλη ενημέρωση, ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε και να στηρίξουμε σε επίπεδο λαών και όχι κυβερνήσεων, την όποια μελλοντική απόφαση των ομοεθνών μας; Η αντίθετη άποψη εμφανώς θα υπονοούσε ότι κάτι δεν είναι επιθυμητό να γίνει εμφανές υπό τον Ήλιον.
Εν πάσι περιπτώσει, η Ελλάδα, που ταλανίζεται από τα δικά της δύσκολα οικονομικά προβλήματα, ίσως δεν έχει πια την πολυτέλεια να βάζει σε πρώτη μοίρα θέματα εξωτερικής πολιτικής και ίσως και το έλλειμμα ενημέρωσης, που επισήμανα, να είναι εν τέλει η εντύπωση, που σχηματίζεται λόγω της προτεραιότητας, που λαμβάνουν στη ζωή μας, τα οικονομικά προβλήματα της καθημερινότητας μας. Ελπίζω να είναι έτσι...
Σε ότι αφορά τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία δεν είμαι σε θέση να εκφέρω γνώμη καθώς οι πτυχές του θέματος είναι πολλές και οι λεπτομέρειες παίζουν σημαντικό ρόλο. Εξάλλου πρόκειται για ένα πολυπαραμετρικό πρόβλημα δεκαετιών, που δεν χωρά τις όποιες επιπόλαιες κρίσεις.
Αν μου πέφτει κάποιος λόγος, απλά μεταφέρω ένα σημαντικό σημείο, που είδα περιδιαβαίνοντας απόψεις στο διαδίκτυο. Είναι το σχετικό με το πόσο καθοριστικό είναι να οριστεί ποιος θεωρείται ιθαγενής κάτοικος της Κύπρου. Λόγω του Τουρκικού εποικισμού του Βορείου τμήματος του νησιού, αυτός ο καθορισμός είναι ίσως η πεμπτουσία για να βασιστεί η όποια συμφωνία.
Ένα άλλο θέμα, που θεωρώ σημαντικό είναι το ότι Κύπρος χωρίς ομοσπονδιακό δικό της στρατό θα είναι ένα θνησιγενές κατασκεύασμα. Τα περί αποστρατικοποιημένης Κύπρου θα πρέπει να αφορούν τους στρατούς των ξένων δυνάμεων και όχι της Δημοκρατίας της Κύπρου αυτής καθ' εαυτής.
Επίσης η Κύπρος με εγγυήτριες δυνάμεις θα έχει την ίδια κατάληξη με την Κύπρο της Συμφωνίας της Ζυρίχης.
Η Κύπρος πρέπει να στηριχτεί σε μοντέλο ενιαίου κράτους πολυπολιτισμικού χωρίς τα εθνικά γκέτο της διζωνικής θεώρησης της.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος και όχι εκτελεστική εξουσία και θα πρέπει να προέρχεται εναλλάξ από τις δυο κοινότητες με αντιπρόεδρο κάθε φορά από την άλλη κοινότητα απ' αυτήν που έχει τον Πρόεδρο. Θα πρέπει να υπάρχει σύνταγμα ανεξιθρησκίας και ισοτιμίας εθνοτήτων και θρησκευμάτων χωρίς διακρίσεις.
Χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί στα πλαίσια της αποφυγής της διχοτόμησης, η δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, αναλόγως του περιεχομένου της, μπορεί να οδηγήσει σε Λιβανοποίηση της Κύπρου και μπορεί να αποφευχθεί εν τέλει η de jure διχοτόμηση υπέρ μιας άνευ ουσίας de facto διχοτόμησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου