Στις δηλώσεις της, η καγκελάριος Μέρκελ τόνισε ότι κατανοεί την οργή που υπάρχει στην Ελλάδα, υπογράμμισε ωστόσο ότι πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν η ευθύνη ανήκει στο εσωτερικό της χώρας και από το εσωτερικό της χώρας θα διορθωθούν.
Δεν έχει βέβαια άδικο για τις επιπτώσεις της διαφθοράς που ταλανίζει επί δεκαετίες τη χώρα και έχει αλλοτριώσει την ιδοσυγκρασία του Ελληνικού λαού. Ούτε σφάλλει όταν λέει ότι η ανασύσταση του Ελληνικού κράτους είναι δουλειά που μόνον οι ίδιοι εμείς μπορούμε να δουλέψουμε για να γίνει. Μόνον οι ίδιοι προφανώς ενδιαφερόμαστε ή έστω πρέπει να ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τους εαυτούς μας. Από τους άλλους, ενδιαφέρον μπορούμε να δούμε μόνον υπό το πρίσμα του δικού τους κέρδους ή της δικής τους λιγότερης χασούρας, αλλά αυτό το ενδιαφέρον των άλλων είναι και πάλι δικό μας θέμα να το εκμεταλλευτούμε και προς όφελός μας και να μην αφήσουμε απλά εκείνους να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις για να σκυλεύσουν τα κουφάρια μας.
Το πόσο όμως τα προβλήματα οφείλονται αποκλειστικά και μόνον σε εσωτερικές ευθύνες της Ελλάδας, προσπαθεί η καγκελάριος να το αποκρύψει με το σχήμα λόγου των δηλώσεών της και να δημιουργήσει άκρως ετεροβαρείς εντυπώσεις, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ στα 3 χρόνια αυτής της κρίσης.
Αν ήταν αποκλειστικά ελληνικές εσωτερικές οι ευθύνες των προβλημάτων της κρίσης χρέους δεν θα ήταν σε παρόμοια κρίση Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά ακόμα και δυνατές οικονομίες σαν της Ιταλίας (για να μην συμπεριλάβουμε τη Γαλλία με τραγικά οικονομικά μεγέθη σε σχέση με τη δυναμική και το ρόλο της χώρας στην ΕΕ).
Αν υπήρχαν μόνον εσωτερικές ευθύνες στην Ελλάδα, δεν θα μετατρεπόταν η κρίση δημοσιονομικού ελλείματος του 2009 σε τεράστια κρίση χρέους. Θα είχαν ληφθεί μέτρα που η νομισματική ένωση δεν τα πήρε και δεν τα παίρνει γιατί η δομή της Ένωσης ήταν και είναι προχειροφτιαγμένη και χωρίς δικλείδες ασφαλείας και πρόνοιες για τέτοιες καταστάσεις, χωρίς κοινή οικονομική πολιτική στο σύνολό της πλην της νομισματικής. Δεν τα παίρνει γιατί δεν συμφέρουν τη Γερμανία και τους συν αυτή εταίρους. Ή λήφθηκαν όχι έγκαιρα μέτρα (πχ κούρεμα) ετεροχρονισμένα και σε ανεπάρκεια γιατί και πάλι η χαλαρή διάσταση της ένωσης δεν υπαγορεύει αυστηρά την κοινοτική αλληλεγγύη όταν το ίδιον κρατικό συμφέρον δεν εξυπηρετείται.
Κάποιος κοινοτικός εταίρος που κατέχει και κατείχε στην Ελλάδα, αεροδρόμια, ναυπηγεία, τηλεπικοινωνίες, δηλαδή μεγάλη πίτα από την οικονομία της διεφθαρμένης χώρας και που βρέθηκαν αποδεδειγμένα οικονομικοί του παράγοντες να σχετίζονται με συναλλαγές της Ελληνικής διαφθοράς (και μάλιστα τώρα να διάγουν ελεύθεροι στην επικράτεια του εταίρου), μπορεί άραγε να μιλάει για αποκλειστικά εσωτερικές ευθύνες της Ελληνικής κρίσης; Δυστυχώς στην πράξη μπορεί γιατί το δίκαιον του ισχυροτέρου του δίνει τη δυνατότητα να λέει ότι θέλει, να επιβάλει τις απόψεις του και να αποσείει από τους ώμους του τις όποιες ίδιες ευθύνες, ευθύνες που τον ενοχλούν να διαφανούν πως υπάρχουν και που δείχνουν ότι το οικοδόμημα είχε κτιστεί λάθος ή με βάση τα μέτρα που βόλευαν κάποιους.
Δεν έχει βέβαια άδικο για τις επιπτώσεις της διαφθοράς που ταλανίζει επί δεκαετίες τη χώρα και έχει αλλοτριώσει την ιδοσυγκρασία του Ελληνικού λαού. Ούτε σφάλλει όταν λέει ότι η ανασύσταση του Ελληνικού κράτους είναι δουλειά που μόνον οι ίδιοι εμείς μπορούμε να δουλέψουμε για να γίνει. Μόνον οι ίδιοι προφανώς ενδιαφερόμαστε ή έστω πρέπει να ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τους εαυτούς μας. Από τους άλλους, ενδιαφέρον μπορούμε να δούμε μόνον υπό το πρίσμα του δικού τους κέρδους ή της δικής τους λιγότερης χασούρας, αλλά αυτό το ενδιαφέρον των άλλων είναι και πάλι δικό μας θέμα να το εκμεταλλευτούμε και προς όφελός μας και να μην αφήσουμε απλά εκείνους να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις για να σκυλεύσουν τα κουφάρια μας.
Το πόσο όμως τα προβλήματα οφείλονται αποκλειστικά και μόνον σε εσωτερικές ευθύνες της Ελλάδας, προσπαθεί η καγκελάριος να το αποκρύψει με το σχήμα λόγου των δηλώσεών της και να δημιουργήσει άκρως ετεροβαρείς εντυπώσεις, ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΦΟΡΑ στα 3 χρόνια αυτής της κρίσης.
Αν ήταν αποκλειστικά ελληνικές εσωτερικές οι ευθύνες των προβλημάτων της κρίσης χρέους δεν θα ήταν σε παρόμοια κρίση Ισπανία, Πορτογαλία, αλλά ακόμα και δυνατές οικονομίες σαν της Ιταλίας (για να μην συμπεριλάβουμε τη Γαλλία με τραγικά οικονομικά μεγέθη σε σχέση με τη δυναμική και το ρόλο της χώρας στην ΕΕ).
Αν υπήρχαν μόνον εσωτερικές ευθύνες στην Ελλάδα, δεν θα μετατρεπόταν η κρίση δημοσιονομικού ελλείματος του 2009 σε τεράστια κρίση χρέους. Θα είχαν ληφθεί μέτρα που η νομισματική ένωση δεν τα πήρε και δεν τα παίρνει γιατί η δομή της Ένωσης ήταν και είναι προχειροφτιαγμένη και χωρίς δικλείδες ασφαλείας και πρόνοιες για τέτοιες καταστάσεις, χωρίς κοινή οικονομική πολιτική στο σύνολό της πλην της νομισματικής. Δεν τα παίρνει γιατί δεν συμφέρουν τη Γερμανία και τους συν αυτή εταίρους. Ή λήφθηκαν όχι έγκαιρα μέτρα (πχ κούρεμα) ετεροχρονισμένα και σε ανεπάρκεια γιατί και πάλι η χαλαρή διάσταση της ένωσης δεν υπαγορεύει αυστηρά την κοινοτική αλληλεγγύη όταν το ίδιον κρατικό συμφέρον δεν εξυπηρετείται.
Κάποιος κοινοτικός εταίρος που κατέχει και κατείχε στην Ελλάδα, αεροδρόμια, ναυπηγεία, τηλεπικοινωνίες, δηλαδή μεγάλη πίτα από την οικονομία της διεφθαρμένης χώρας και που βρέθηκαν αποδεδειγμένα οικονομικοί του παράγοντες να σχετίζονται με συναλλαγές της Ελληνικής διαφθοράς (και μάλιστα τώρα να διάγουν ελεύθεροι στην επικράτεια του εταίρου), μπορεί άραγε να μιλάει για αποκλειστικά εσωτερικές ευθύνες της Ελληνικής κρίσης; Δυστυχώς στην πράξη μπορεί γιατί το δίκαιον του ισχυροτέρου του δίνει τη δυνατότητα να λέει ότι θέλει, να επιβάλει τις απόψεις του και να αποσείει από τους ώμους του τις όποιες ίδιες ευθύνες, ευθύνες που τον ενοχλούν να διαφανούν πως υπάρχουν και που δείχνουν ότι το οικοδόμημα είχε κτιστεί λάθος ή με βάση τα μέτρα που βόλευαν κάποιους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου