Μπρος σε νέες εκλογές, συγκρίνω με Αργεντινή και σταθμίζω τις λύσεις που μου παρουσιάζουν σαν ελπίδα σωτηρίας

Πολλοί μέσα στην απελπισία διαλέγουμε την όποια στάλα ελπίδας μας παρουσιάζεται στον ορίζοντα. Ίσως όμως η ελπίδα που στηρίζεται σε ελλειπή δεδομένα να αποδειχθεί εν τέλει λάθος δρόμος. Θέλησα να θυμηθώ σε τούτη την περίσταση κάποια στοιχεία από την περίπτωση της χρεοκοπίας της Αργεντινής για να σταθμίσω αν λύση με καταγγελία του Μνημονίου και παράλληλη παραμονή στο Ευρώ είναι υπαρκτή. Ας θυμηθούμε λοιπόν κάποια στοιχεία.

Μία δεκαετία μετά τη χρεοκοπία της, η Αργεντινή παραμένει ανίκανη να επιστρέψει στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά. Η Αργεντινή δεν θεωρείται ακόμη σοβαρή χώρα για τις αγορές. Η Αργεντινή ήταν, και είναι, ένας μεγάλος εξαγωγέας αγροτικών προϊόντων και καταγράφει πλεόνασμα στο εξωτερικό της εμπόριο. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής οικονομίας στηρίζεται σε υπηρεσίες, κυρίως του τουρισμού, και η Ελλάδα καταγραφεί ένα διαχρονικό έλλειμμα στο εμπορικό της ισοζύγιο. Τη στιγμή που κήρυξε πτώχευση η Αργεντινή είχε ένα δημοσιονομικό έλλειμμα της τάξης του 3,2% του ΑΕΠ της. Το έλλειμμα της Ελλάδας είναι γύρω στο τριπλάσιο. Επίσης ως ποσοστό του ΑΕΠ, το τριψήφιο ποσοστό υπεράνω του 120% (ακόμα και στο τέλος του Μνημονίου), που καταγράφει το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι κατά πολύ χειρότερο από το 54% της Αργεντινής όταν δήλωσε πτώχευση.

Το μεγαλύτερο εμπόδιο της Ελλάδας είναι ότι μοιράζεται ένα κοινό νόμισμα με άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Κι έτσι, εκτός και αν η χώρα κάνει το βήμα και αποσχιστεί από τη ζώνη του ευρώ, η Ελλάδα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα μεγάλο εργαλείο - να υποτιμήσει το νόμισμα της - το οποίο είχε βοηθήσει την Αργεντινή την περίοδο της οικονομικής «καταιγίδας». Παρά τις δημοσιονομικές προκλήσεις, η οικονομία της Αργεντινής αναπτύσσεται με ποσοστό μεγαλύτερο του 8% κάθε χρόνο από το 2003 και πολλές εταιρείες έχουν επωφεληθεί από την υποτίμηση. Το μεγάλο πρόβλημα ίσως της Ελλάδας είναι ότι έχει ένα ισχυρό νόμισμα, πολύ ισχυρότερο σε σχέση με την παραγωγικότητα της. Tο Ελληνικό Κράτος λοιπόν θα «κόψει» δικό του νόμισμα για να πληρώσει μισθούς, συντάξεις και οφειλόμενα προς τρίτους σε δραχμές, αλλά και να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό πρόβλημα.


Ας σκεφθούμε λοιπόν ότι λύση εκτός Μνημονίου με Ευρώ δεν υφίσταται. Απλά γίνεται σήμερα, απ' όσους αναφέρονται σε τέτοιες προτάσεις, μια μπλόφα για να πιέσουν τους δανειστές που φοβούνται την εξάπλωση της κρίσης σε Ιταλία, Ισπανία ακόμα και Γαλλία. Η μπλόφα έπρεπε να έχει γίνει πριν το Μάιο του 2010 και να παίξουμε τότε τη μοίρα μας στα ζάρια (η στη ρώσικη ρουλέτα με το πιστόλι στο τραπέζι που έλεγε ο ΓΑΠ). Τότε που οι εταίροι δανειστές ήσαν μέχρι το λαιμό μπλεγμένοι και μολυσμένοι από τα Ελληνικά ομόλογα.
Τώρα καλούμαστε να παίξουμε τη ρώσικη ρουλέτα με όλες σχεδόν τις σφαίρες στο πιστόλι, σπρωγμένοι από τη σπέκουλα κάποιων για εξουσία και εκπλήρωση των κομματικών ονείρων τους και άλλων για χρήμα σε πιθανή αναγκαστική επάνοδο στη δραχμή ενώ εκείνοι θα έχουν τις καταθέσεις στα ξένα άθικτες καθώς και από την εκμετάλλευση της απελπισίας του κόσμου από μια εφαρμογή των Μνημονίων κατά άδικο τρόπο για τους πιο αδύνατους και χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές ως τώρα. Και την εφαρμογή των Μνημονίων της νεοφιλελεύθερης λιτότητας χωρίς αναπτυξιακές πρόνοιες από μια Ευρώπη που κατάφερε να γενικεύσει την κρίση γιατί αρνείται να γίνει πραγματική ομοσπονδία και να εφαρμόσει έστω όσα μια πραγματική ομοσπονδία κάνει σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Έστω ας κοιτάξει τι κάνουν οι ΗΠΑ. 


Υπάρχει και ο δρόμος του να υψώσουμε ΚΟΙΝΗ φωνή και να ξοδέψουμε τις ΕΝΩΜΕΝΕΣ δυνάμεις μας για να αποδείξουμε ότι οι μη διαρθρωτικές μέθοδοι του Μνημονίου δεν οδηγούν σε βιώσιμο αποτέλεσμα και μόνον με παράλληλες αναπτυξιακές πρόνοιες αλλά και σοβαρή κοινή Ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική αναθέρμανσης μπορεί να εγγυηθεί την επιστροφή των χρημάτων των δανειστών και τη μη γενίκευση της κρίσης και τη διάλυση της Ένωσης. Οι φωνές στην Ευρώπη που συμφωνούν με την άλλη συνταγή πληθαίνουν και ισχυροποιούνται. Εμείς εδώ διαλέγουμε να παίξουμε το παλαιοπολιτικό παιχνίδι της ανύπαρκτης κεντροδεξιάς και της ελλειματικής και διψασμένης για εξουσία κεντροαριστεράς (ή σκέτης αριστεράς). Και μάλιστα τη στιγμή που η αντιμνημονιακή γλώσσα των διεκδικητών της εξουσίας παρουσιάζεται διττή και μιλάει στη μια της όψη, την πλέον πιθανή να εφαρμοστεί σε σχέση με τις άλλες διάφορες λαϊκίστικες κορώνες, για χρονικό μορατόριουμ για την επίτευξη των στόχων του ελλείμματος και ρήτρα ανάπτυξης στο δανεισμό, που κάπως προσομοιάζει με την χρονικής επέκταση του δανεισμού και την ύπαρξη πακέτου ανάπτυξης που αναφέρουν οι πλείστοι των μνημονιακών. 


ΥΓ: Πως άραγε να σχολιάσω τους πλείστους που συναντώ με τελεσίδικη απόφαση από τη μια να ψηφίσουν το αντιμνημονιακό μπλοκ και από την άλλη να σπεύσουν να αποσύρουν τις όποιες καταθέσεις τους από τις τράπεζες; Τους άνεργους και απελπισμένους τους καταλαβαίνω πλήρως. Τους αναληψίες καταθέσεων αντιμνημονιακούς; Και για να ξεκαθαρίσω, θεωρώ τον εαυτό μου σαφώς πλέον αντιμνημονιακό από εκείνους των σαθρών λύσεων και των στείρων αρνήσεων χωρίς αντιπρόταση, όταν προτείνω να παλέψουμε σε κοινή βάση και ομόνοια για την αλλαγή συγκεκριμένων οικονομικών και εργασιακών παραμέτρων και έξω αλλά και μέσα στη χώρα με υπαρκτά ισοδύναμα μέτρα που υπάρχουν και μπορούμε να τα επιβάλλουμε στην Τρόικα και στους εγχώριους συνοδοιπόρους της υφεσιακής λιτότητας.