Δύο σημαντικά σημεία είδα και αντιγράφω εδώ από το πρόγραμμα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ για την οικονομία. Δεν λέω σε κανέναν τι πρέπει να ψηφίσει αλλά επειδή μου αρέσει να υπάρχει η κοινή λογική στην πολιτική, τα θεωρώ άξια να τα διαβάσει κανείς και να σκεφτεί σχετικά:
Νέος, αλλά μόνιμος για τα επόμενα 10 τουλάχιστον χρόνια, φορολογικός νόμος 30 το πολύ σελίδων με ενιαίο φορολογικό συντελεστή 15% σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (Κύπρου, Βουλγαρίας, Τουρκίας). Να μην ξεχνάμε ότι σε όλη την ιστορία του ανθρώπου ο λογικός φόρος είναι το 10% των εισοδημάτων (η δεκάτη). Αυξάνονταν μόνο σε ταραγμένες ή διεφθαρμένες περιόδους διακυβέρνησης. Διότι και ο «μεγαλογιατρός» που είναι κατά τεκμήριο πολύ καλός επιστήμονας, που αφιερώνει παρά πολύ χρόνο στην επιμόρφωσή του, που μπορεί να χειρουργεί ώρες ολόκληρες, και από μια κίνησή του να κρέμεται η ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι σωστό να έχει συντελεστή 45% και συνεταίρο το «κράτος» εσαεί. Η φοροδοτική υποχρέωση ενός φυσικού προσώπου πρέπει να συνδυάζεται και με τη λογική της προώθησης της εργασίας. Σήμερα, οι κλιμακούμενοι συντελεστές από ένα σημείο και ύστερα ή αποτελούν τροχοπέδη για εργασία ή υλικό για φοροτεχνικούς. Ο λαϊκισμός που στοχοποιεί γενικά τους «πλούσιους» έχει κατά νου τον διεφθαρμένο νεόπλουτο που εκμεταλλεύεται τις «γνωριμίες» του και όχι τον επιχειρηματία ή τον επιστήμονα που με ιδέες, γνώσεις, ικανότητες και άπειρες ώρες εργασίας «πρόκοψε». Αυτοί όμως είναι που οδηγούν την ανάπτυξη σε μια χώρα, αυτοί παράγουν πλούτο και θέσεις εργασίας.
...
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να δημιουργηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης: το κράτος να αποδείξει ότι σέβεται τον ιδρώτα των πολιτών, καθιερώνοντας χαμηλούς συντελεστές και αποδεικνύοντας ότι διαχειρίζεται υπεύθυνα τα φορολογικά έσοδα. Είναι δυνατόν ο ΦΠΑ στις υπηρεσίες να είναι 23% και να περιμένει το κράτος ότι ο ιδιώτης αντί να δώσει, για παράδειγμα, 100 ευρώ στον ηλεκτρολόγο θα δεχθεί να πληρώσει 123, για να φορολογηθεί και ο ίδιος και ο ηλεκτρολόγος, όταν ξέρουν και οι δύο πού θα καταλήξουν τα χρήματά τους; Είναι δυνατόν δύο ιδιώτες να συμφωνήσουν να χάσουν και οι δύο για να ενισχύσουν ένα διεφθαρμένο σύστημα; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να το πιστεύει σοβαρά αυτό;
[ΠΗΓΗ: http://www.dimiourgiaxana.gr/
Νέος, αλλά μόνιμος για τα επόμενα 10 τουλάχιστον χρόνια, φορολογικός νόμος 30 το πολύ σελίδων με ενιαίο φορολογικό συντελεστή 15% σε φυσικά και νομικά πρόσωπα, ανταγωνιστικό των γειτόνων μας (Κύπρου, Βουλγαρίας, Τουρκίας). Να μην ξεχνάμε ότι σε όλη την ιστορία του ανθρώπου ο λογικός φόρος είναι το 10% των εισοδημάτων (η δεκάτη). Αυξάνονταν μόνο σε ταραγμένες ή διεφθαρμένες περιόδους διακυβέρνησης. Διότι και ο «μεγαλογιατρός» που είναι κατά τεκμήριο πολύ καλός επιστήμονας, που αφιερώνει παρά πολύ χρόνο στην επιμόρφωσή του, που μπορεί να χειρουργεί ώρες ολόκληρες, και από μια κίνησή του να κρέμεται η ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι σωστό να έχει συντελεστή 45% και συνεταίρο το «κράτος» εσαεί. Η φοροδοτική υποχρέωση ενός φυσικού προσώπου πρέπει να συνδυάζεται και με τη λογική της προώθησης της εργασίας. Σήμερα, οι κλιμακούμενοι συντελεστές από ένα σημείο και ύστερα ή αποτελούν τροχοπέδη για εργασία ή υλικό για φοροτεχνικούς. Ο λαϊκισμός που στοχοποιεί γενικά τους «πλούσιους» έχει κατά νου τον διεφθαρμένο νεόπλουτο που εκμεταλλεύεται τις «γνωριμίες» του και όχι τον επιχειρηματία ή τον επιστήμονα που με ιδέες, γνώσεις, ικανότητες και άπειρες ώρες εργασίας «πρόκοψε». Αυτοί όμως είναι που οδηγούν την ανάπτυξη σε μια χώρα, αυτοί παράγουν πλούτο και θέσεις εργασίας.
...
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να δημιουργηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης: το κράτος να αποδείξει ότι σέβεται τον ιδρώτα των πολιτών, καθιερώνοντας χαμηλούς συντελεστές και αποδεικνύοντας ότι διαχειρίζεται υπεύθυνα τα φορολογικά έσοδα. Είναι δυνατόν ο ΦΠΑ στις υπηρεσίες να είναι 23% και να περιμένει το κράτος ότι ο ιδιώτης αντί να δώσει, για παράδειγμα, 100 ευρώ στον ηλεκτρολόγο θα δεχθεί να πληρώσει 123, για να φορολογηθεί και ο ίδιος και ο ηλεκτρολόγος, όταν ξέρουν και οι δύο πού θα καταλήξουν τα χρήματά τους; Είναι δυνατόν δύο ιδιώτες να συμφωνήσουν να χάσουν και οι δύο για να ενισχύσουν ένα διεφθαρμένο σύστημα; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να το πιστεύει σοβαρά αυτό;
[ΠΗΓΗ: http://www.dimiourgiaxana.gr/
Χριστός ανέστη! Καιρό έχουμε να τα πούμε. Λογικά ακούγονται βέβαια τα παραπάνω, αν και ο ενιαίος συντελεστής φορολογίας αντιβαίνει στην έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οπωσδήποτε όμως άλλο είναι να βάλεις π.χ. κλιμάκια 10, 20 και 30% το μέγιστο και άλλο να φτάνεις τα 45%, και χώρια να έχεις φόρους ακινήτων και άλλους ων ουκ έστιν αριθμός. Φοβούμαι βέβαια πως όταν χρωστάς τα μαλλιά της κεφαλής σου ως κράτος προσπαθείς να βγάλεις και από τη μύγα ξύγκι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑληθώς ο Κύριος. Και εγώ θα προτιμούσα συντελεστές φορολογίας με κλίμακες που θα μοιράζουν τα βάρη όχι απλά αναλογικά όπως κάνει ο ενιαίος συντελεστής φορολόγησης αλλά προνοιακά υπέρ των αδυνάτων. Σωστά όμως ο σχολιασμός ότι άλλο η προνοιακή αντιμετώπιση των χαμηλών εισοδημάτων και άλλο η εξόντωση των όποιων υψηλών και όχι πάντα τόσο υψηλών εισοδημάτων σε σημείο που να πνίγει την επιχειρηματικότητα, το όποιο κίνητρο για την ατομική πρόοδο μέσα σε ένα ευνομούμενο κοινωνικό σύνολο. Σήμερα βέβαια δεν υπάρχει καν η προνοιακή αντιμετώπιση των αδυνάτων και όλοι πνίγονται μέσα από οριζόντια μέτρα. Επίσης πως θα επιδιώξουμε την ανάπτυξη μέσα σε ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς αν υπάρχει μια φορολογική πολιτική αντικινήτρων προς την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία. Εφόσον ακολουθούμε αυτό το οικονομικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς, θα πρέπει να ακολουθείς τις μεθόδους που μπορούν να αποδώσουν στο δεδομένο σύστημα και ανάπτυξη όταν κάποιος δεν μπορεί να κερδίσει, δεν υπάρχει στην ελεύθερη αγορά. Σε ένα τέτοιο σύστημα, το κράτος πρέπει να ενδυναμώσει το ρυθμισιτκό του ρόλο και να θεσπίσει διαδικασίες που θα υπάρχουν για να ακολουθούνται και να εξασφαλίζουν τη λειτουργία της αγοράς υπέρ της κοινωνίας. Εμείς στην Ελλάδα ποτέ δεν είχαμε τέτοιο κράτος δυστυχώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όσο αφορά τα χρωστούμενα και την ανάγκη φορολόγησης για να βγάλουμε τα σπασμένα δεκαετιών σε μικρό χρονικό διάστημα, είναι απίθανο να γίνει κάτι τέτοιο πνίγοντας την εγχώρια οικονομία με την αμετροεπή φορολόγηση )όπως είναι αδύνατον να γίνει μόνον με την συμπίεση των μισθών γιατί επενδύσεις δεν πρόκειται να γίνουν λόγω φθηνών εργατικών χεριών και μόνον -πάντα θα υπάρχουν φθηνότερα και περισσότερα αλλού- αν δεν συνυπάρξει και η ικανοποίηση άλλων παραμέτρων.
Μάλλον η προσπάθειά μας θα πρέπει να είναι να πείσουμε όσους μας δανείζουν με προτεραίοτητα να πάρουν βέβαια τα δανεικά πίσω, ότι είναι μεγαλύτερες οι πιθανότητες να πάρουν ίσως και πιο πολλά απ' αυτά αν δώσουν την ευκαιρία στην Ελλάδα να ανακάμψει με αντίστροφη προτεραιότητα, πρώτα στην ανάπτυξη και μετά στην επιστροφή, έστω και μερική αναστροφή.
Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το ζήτημα για τους δανειστές μας δεν είναι τα δανεικά αλλά πιθανότατα οι φυσικοί πόροι της χώρας. Στην Αργεντινή, η πλέον μη ανατάξιμη απώλεια της εκεί χρήσης ήταν αυτή των εθνικών πετρελαϊκών κοιτασμάτων της χώρας. Τέτοια πρέπει να φοβόμαστε που πάνε ακόμα πιο μακροπρόθεσμα και από την ίδια την κρίση. Και το ΠΟΛΥ μακροπρόθεσμο είναι σχεδόν βέβαιο αν αναλογιστούμε ότι ο Παγκόσμιος Οικονομικός Έλεγχος των χρεοκοπιών Τρικούπη, οθσιαστικά έληξε μέσα στη δεκαετία του 1970, με το τέλειωμα των κρατικών μονοπολίων, που είχαν θεσπιστεί για να αποπληρώνονται οι τότε δανειστές μας.