Εγώ απλά θα αναφέρω μια παραβολή, μεταφορά, όπως θέλετε χαρακτηρίστε την και ο καθένας ας σκεφτεί και ας απαντήσει τι θα έκανε.
Αν ό μη γένοιτο κάποιος αρρώσταινε από καρκίνο και του ανακοίνωναν ότι το μόνον που μπορεί να γίνει είναι μια χημειοθεραπεία που του δίνει μια παράταση ζωής ενός χρόνου και αν δεν την κάνει το προσδόκιμο είναι λίγες μέρες, τι πιστεύετε ότι θα έκανε ο άτυχος ασθενής; Αν και πιθανόν μακάβριο, ας έρθει ο καθένας μας στη θέση του και ας απαντήσει. Δεν είναι εύκολη η απάντηση και μπορεί να βασιστεί σε διαφορετικές θεωρήσεις του θέματος.
Είναι μάλλον σαφές το περιέχομενο της παραβολής στα καθ' ημάς επίκαιρα.
Αν ό μη γένοιτο κάποιος αρρώσταινε από καρκίνο και του ανακοίνωναν ότι το μόνον που μπορεί να γίνει είναι μια χημειοθεραπεία που του δίνει μια παράταση ζωής ενός χρόνου και αν δεν την κάνει το προσδόκιμο είναι λίγες μέρες, τι πιστεύετε ότι θα έκανε ο άτυχος ασθενής; Αν και πιθανόν μακάβριο, ας έρθει ο καθένας μας στη θέση του και ας απαντήσει. Δεν είναι εύκολη η απάντηση και μπορεί να βασιστεί σε διαφορετικές θεωρήσεις του θέματος.
Είναι μάλλον σαφές το περιέχομενο της παραβολής στα καθ' ημάς επίκαιρα.
Η χώρα μας δεν πεθαίνει, εμείς θα χάσουμε ότι έχουμε. Η χώρα είναι οικόπεδο γωνία, και το οικόπεδο αυτό απλώς θα αλλάξει ιδιοκτήτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορεί να συγκριθεί η κατάσταση της χώρας μας, με κάποιον άρρωστο άνθρωπο. Η κατάσταση στην χώρα μας μπορεί να συγκριθεί μόνο με άλλη περίπτωση: Κάποιος αγρότης έχει πάρει δάνειο με ενέχυρο το χωράφι του. Είτε γιατί έπαθε φυσικές καταστροφές, είτε γιατί έκανε κακοδιαχείριση, είτε γιατί και τα 2 συγχρόνως, έρχονται να του πάρουν τσαμπουκά το χωράφι του οι δανειστές, και θέλουν να τον βάλουν να το δουλεύει ο ίδιος δίνοντας του πενταροδεκάρες.
Αυτό μας έχει συμβεί. Και το χειρότερο, πως τις αποφάσεις για το τι θα γίνει δεν τις παίρνει ούτε καν ο ίδιος ο αγρότης, αλλά οι εκπρόσωποι των δανειστών του. Όχι μόνο τώρα, αλλά τόσα χρόνια αυτοί αποφάσιζαν τι θα παράξει ο αγρότης, πως θα το παράξει, πως θα πουλήσει όσα παράγει, πόσα θα πουλήσει. Αλλά τώρα, αυτός χρεοκόπησε!!!
Επιστρέφουμε στον μεσαίωνα, κι εμείς θα είμαστε οι δουλοπάροικοι.
Οι χώρες όντως δεν χρεοκοπούν. Χρεοκοπούν τα κράτη. Η Ελλάδα όντως έχει εκλεκτό έμψυχο υλικό και δυνατότητες φυσικών πόρων. Το ζήτημα είναι ότι πολιτική δεκαετιών έχουν αφήσει αυτόν τον πλούτο ακατέργαστο, μη άμεσα εκμεταλλεύσιμο και τώρα έρμαιο στις ορέξεις συμφερόντων που εκμεταλλεύονται την κατάρρευση του σαθρού κράτους. Και τα συμφέροντα δυστυχώς είναι εκατέρωθεν και προς τις δυο κατευθύνσεις που προβάλλουν τις εναλλακτικές λύσεις τους τούτες τις ώρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μια χώρα που η κοινωνική συνείδηση αλλοτριώθηκε και συρρικνώθηκε στο ελάχιστο επί δεκαετίες, θα πρέπει, αν θελήσουμε να πετάξουμε στα μούτρα των δανειοεκβιαστών τις συμβάσεις τους, να δείξουμε τέτοια αλληλεγγύη που θα θύμιζε τις πρωτοχριστιανικές κοινότητες για να ανταπεξέλθουμε. Μπορούμε; Δυστυχώς μου έρχονται στο μυαλό κάτι εικόνες από σούπερ μάρκετ σε καιρούς μικρότερων κρίσεων, που τραβιόντουσαν γιαγιάδες και παππούδες για να πάρουν ένα κουτί εβαπορέ.
Η μεταφορά που έκανα έχει να κάνει και με το εξής. Ίσως η θεραπεία είναι πιο επώδυνη από τη λύτρωση από την ασθένεια και η ελπίδα που δίνει τόσο ελάχιστη που δεν αξίζει τον κόπο. Αλλά όλα αυτά μπορούν να ιδωθούν και από το πρίσμα του "όσο ζω, ελπίζω" και θέλω να ζω γιατί ποιος ξέρει, μπορεί το φάρμακο να βρεθεί, ποιος ξέρει γίνονται και θαύματα.
Επέτρεψέ μου να αντιστρέψω λίγο τη παραβολή σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φίλος μας καρκινοπαθής χρωστάει σε μια τράπεζα Χ ποσό το οποίο αν επιζήσει η τράπεζα έχει την ελπίδα να το εισπράξει. Αν όμως πεθάνει θα χάσει τώρα τα 10πλάσια χρήματα (10χΧ).
Τι συμφέρει τη Τράπεζα, να του κόψει τα φάρμακα? ή να τον συντηρήσει στη ζωή?
Και έτσι καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα αλλά από την ανάποδη. Η Τράπεζα "όσο ζεί ελπίζει!!!!" και θα τον κρατήσει στη ζωή όχι γιατί νοιάζεται γι αυτόν, αλλά νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για τα κέρδη της.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η χαμένη διαπραγματευτική δυνατότητα του κράτους, αυτή που δεν την εκμεταλεύτηκαν οι "πολιτικοί μας" και που εύλογα γεννάει το ερώτημα σε όλους. Ηταν ηλίθιοι οι πουλημένοι?
Σαφώς δεν εκμεταλλεύτηκαν την διαπραγματευτική ικανότητα του σας παίρνω μαζί μου στον όλεθρο όταν αυτή η ικανότητα ήταν ισχυρότατο χαρτί. Είναι το ίδιο ισχυρό σήμερα; Αυτό είναι ένα ερώτημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θεωρώ ότι το reset της χρεοκοπίας είναι μια λύση που θα λειτουργήσει αλλά είναι η πιο επώδυνη λύση άμεσα. Και ο πόνος δεν είμαι σίγουρος ότι θα είναι ανεκτός για όσους σήμερα θεωρούν ότι θα τον αντέξουν. Η μνημονιακή λύση δεν ξέρω αν είναι πραγματοποιήσιμη γιατί σαφώς τα όσα μέτρα παίρνουν οδηγούν σε ολοένα χειρότερες καταστάσεις και δεν επιλύουν σχεδόν τίποτα. Δεν υπάρχει μνημονιακό σχέδιο λύσης στην πραγματικότητα αλλά συρφετός μέτρων που κυρίως αποσκοπούν στο να επιβεβαιώσουν την αποπληρωμή των δανείων. Από μέρους μας συντηρείται μια ελπίδα ότι κερδίζοντας χρόνο θα καταφέρουμε να σηκωθούμε όρθιοι αλλά κερδίζουμε εν τέλει χρόνο ή χάνουμε αρνούμενοι να φθάσουμε στον πάτο μια ώρα αρχίτερα;
Δεν παύει όμως όσο κερδίζεις χρόνο να ελπίζεις. Είναι ανθρώπινο. Και δεν παύεις να θέλεις λιγότερο πόνο έστω και πριν το θάνατο.
"Θα πάρουν το εξπρές για την κόλαση ή τον αραμπά μιας κολασμένης ζωής;"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι ο τίτλος ενός συμπαθητικού άρθρου στο aixmi.gr, που ανταποκρίνεται απολύτως στην αλήθεια.
Ειλικρινά δε ξέρω ποιό είναι το καλύτερο. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο πρώτο έτος των οικονομικών σχολών διδάσκεται ότι όταν υπάρχει οικονομική κάθοδος ένας μόνο τρόπος υπάρχει για να σταματήσει. Οι επενδύσεις. Πράγμα που εδώ δεν υπάρχει ούτε απο τους Γερμανούς, ούτε απο τους Ελληνες πολιτικούς που βλέπουν τα δις του ΕΣΠΑ να λιμνάζουν και αντ'αυτού μειώνουν μισθούς, συντάξεις, αυξάνουν καθημερινά την ανεργία και υπογράφουν ένα μνημόνιο που μεταφέρει στο αγγλικό δίκαιο τις όποιες μελλοντικές διαφορές.
Μάλλον για το εξωτερικό μας βλέπω, μόνο που εκεί δεν έχει πανιωνάρα!!!!!!
Όταν έσωσαν τη Γερμανία μετά τον πόλεμο οι Αμερικάνοι με το σχέδιο Μάρσαλ (γιατί τα περί Γερμανικού θαύματος είναι λιγότερο και από μισή αλήθεια), έπεσαν πακτωλοί χρήματος σε επενδύσεις. Μια οικονομία σε συνεχή ύφεση είναι πεθαμένη και τα μέτρα της μείωσης των μισθών και των περικοπών, ούτε και στο νεοφιλέλευθερο μοντέλο μπορούν να λειτουργήσουν μόνα τους. Συνεπώς ότι τώρα προτείνεται μόνον προφανή στόχο έχει την ασφαλή αποπληρωμή των δανείων και λοποιος γνωρίζει λίγο ιστορία θα πρέπει ίσως να θυμάται ότι παρόμοιοι νόμοι είχαν γίνει πριν την αποδοχή του Διεθνή Οικονομικού Ελέγχου στην χρεοκοπία των Τρικούπη & Δηληγιάννη. Το χειρότερο στη σημερινή περίσταση είναι ότι δεν έχουμε δυνατότητα νομισματικής πολιτικής και καμιά δυνατότητα οικονομικού παρεμβατισμού και προγραμματισμού. Ρωτώ πχ είναι ελεύθερη η σεινοπαθούσα Ελλάδα να καθορίσει μόνη της και ανεξάρτητα με τα συμφέροντα της ΕΕ την αγροτική της πολιτική, που τόσο έχει ανάγκη στη δεδομένη περίσταση ή είναι υποχρεωμένη να μην παράγει επαρκείς ποσότητες κάποιων προϊόντων για να εισάγει από τρίτες χώρες σύμφωνα με τα πανευρωπαϊκά συμφέροντα και τις αντίστοιχες συμφωνίες; Εγώ δεν ξέρω λεπτομέρειες. Όποιος ξέρει ας σχολιάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το εξωτερικό και τη μετανάστευση, δυστυχώς αν δεν μπορείς να εξάγεις κάτι άλλο, αναγκαστικά θα εξάγεις χέρια, μυαλά και ...ψυχές...